Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Η κατάρα του Σίσυφου (το άτυπο διδακτορικό μου)

Οι φίλοι μου λένε οτι αυτό, στην ΔΦΕ, ειναι το δεύτερο διδακτορικό μου. Το πρώτο το έχω στη μουσική.
Δεδομένου οτι το διδακτορικό αποτελεί εμβάθυνση σε ένα μικρό τμήμα γνώσης, μπορώ να πω οτι πράγματι, έχω μια εξειδίκευση σε ένα πολύ μικρό, συγκεκριμένο τμήμα της μουσικής. 
Οι μουσικές μου σπουδές ξεκίνησαν από το Δημοτικό, που ακούγαμε μανιωδώς, φανατικά και επισταμένως 80s pop (πού να ξέρα οτι η αδερφή μου δεν με κατέστρεψε μουσικά, όπως νόμιζα, αλλα με έκανε πιο συγχρονη απο ποτέ, αν σκεφτεί κανεις ότι εδώ και μια δεκαετία η ποπ μουσική ανακυκλώνει τα 80ς). Στο Γυμνάσιο heavy- metal (φανερά) και Rick Astley (στα κρυφά): από τη μια Megadeth κι από την άλλη Stock- Aitken &Waterman (ασχολίαστο). Στο Λύκειο ανακάλυψα τους Cure (ε, ειχαν βγάλει και το Disintegration, πώς να αντισταθείς), έσκασε και η βόμβα των Nirvana και των Pearl Jam, και με πήρε παραμάζωμα το grange. Ευτυχώς στο Πανεπιστήμιο βρέθηκαν οι Smiths, και δεν έμεινα μια ζωή να ακουω 90s rock -όπως ολοι οι συνομήλικοι μου (αν ξανακούσω άλλη μια φορά 40άρη να ζητάει παραγγελιά το Give it away ή το Two Princes, θα αυτοπυρποληθώ).
Κι αφού έχω βρει το δρόμο μου και πια ξέρω οτι το Μεταπτυχιακό μου το κάνω στην αγγλική new wave και dark wave σκηνή, έρχεται η Matador. Πού πας για εταιρία, πού πας; Τι δισκάκια είναι αυτά που βγάζεις; Δε σκέφτεσαι το πολιτισμικό σοκ; Πώς να ακους απο τη μια Smiths κι από την άλλη Pavement; Από τη μια Cranes κι από την άλλη Helium; Αδιάβαστη θα με στείλεις.
Ε, εκεί στις αρχές της νέας χιλιετίας, ήρθε το ιντερνετ, ξεκίνησε το δωρεάν κατέβασμα (καλά, δωρεάν στην αρχή δεν το έλεγες, με την χρονοχρέωση στον ιντερνετ χρυσοπληρωμένο το είχα το napster) και άνοιξαν οι μουσικοί πίδακες. Πόση μουσική! Και πόσο καλή μουσική! Είδη πού δεν είχες ξανακούσει στην Ψαροκώσταινα! Τετρακάναλες ηχογραφήσεις με τον ντράμερ να βαράει τις κατσαρόλες με τις κουτάλες, μουσάτοι χιππιδες που έκαναν παρέα με την Vashti Bunyan, τρελοί ερημίτες θαμμένοι στα χιόνια του Βερμόντ να βγάζουν τα σωψυχά τους για την Έμμα. Τι κομματάρες για μια δεκαετία! 1998- 2008. Πόσα cd, πόσος χορός, πόση ευδαιμονία. Και μετά...
Μετά τίποτα της προκοπής. Κάτι λίγο από Καναδά. Κάτι λιγότερο από Σουηδία. Μόλις έβγαινε μια φωνή της προκοπής 100 μιμητές απο πίσω. Σιχαινόσουν σε dt την ανανέωση.
Κι αυτό γιατί είχα καταστραφεί μουσικά στα νιάτα μου.
Αυτά που για τους άλλους ακούγονται "φρέσκα' εγω τα είχα ξανακούσει. Όλα μου θύμιζαν κάτι και, μάλιστα, κάτι που είχα ήδη βαρεθεί.

Γιατι μικρότερη δεν τσαλαβουτούσα στη μουσική, όπως όλοι οι φίλοι μου. Δεν άκουγα μισή ώρα μουσική τη μέρα, αλλά έξι ώρες μουσική τη μέρα. Σχεδον κανονική δουλειά δηλαδή. Καθόμουν με τις ώρες στο πικ- απ και στα ραδιόφωνα και εξαντλούσα κάθε είδος και τα συγκροτηματά του. Τα ξεζουμούσα, τα χιλιοάκουγα, και στο τέλος τα άφηνα παρτάλια. Τα σιχαινόμουν απο την καθημερινή τριβή μαζι τους. Γι' αυτό και ανα δυο- τρια χρόνια άλλαζα είδος. Μπορεί να λάτρευα τους Smashing Pumpkins και τους Cure, αλλά πόσες φορές πια θα τους ακούσεις; Και για να είμαστε και ειλικρινείς, κάθε είδος έχει δεν έχει δέκα καλές μπαντες ανανεωτές στη δεκαετία. Δεν ειναι να απορείς που ο Θανάσης Μήνας το γύρισε εδω και δεκα χρόνια κι ακούει μαυρα των 60ς. Αν μη τι άλλο, σε εκείνες τις εποχές, κάθε μπάντα ήταν ανανεωτής. Ήταν όλα νέα! Σημερα ειναι όλα παλιά. Ανακυκλωμένα. Βαρετά...

Το 2008 ειχα μια λιστα με "λατρεμένα" κομμάτια που έφτανε τα 100 εκείνη τη χρονιά.
Το 2013 δεν μπορώ να βρω 10, να συμπληρωσω και 10 παλιά να γράψω ένα ριμαδοσιντί.
Το διδακτορικό μου ασχολείται με την επισκόπηση σε λίστες, πολλές μουσικές λίστες, προς αναζήτηση αριστουργημάτων- για τα γούστα μου. Κάτι που να έχει την εκρηκτικότητα των Pixies,  το εναλλακτικό των Smashing Pumpkins, την ενδοσκόπηση των Pearl Jam, τον κυνισμό του Morrissey, τις μελωδίες των Beatles, τον εθισμό των αρπισμών των Cure, την περιπλοκή αισθητική των dEUS.  Όλες τις παραπάνω αρετές θα της προσαρμόσω σε ένα δικό μου πρόγραμμα που αντί να μετράει τα BPM θα μετράει ING  (indieann genre). Και όταν τελειώσω αυτο το διδακτορικό, δε θα χρειάζεται πια να ακούω λίστες με 500 τραγούδια έκαστη μπας και βρω το ένα διαμαντάκι μου. Θα τα πετάω όλα στο πρόγραμμα που θα ΄λεχω καταφέρει να φτιάξω, κι αυτό θα μου βγάζει διπλα σε κάθε κομμάτι το ποσοστό ING αρετών. Και εκείνο που θα έχει πάνω απο 90% θα ξέρω οτι υπάρχει πιθανότητα να μου αρέσει. Πολυ.
Μήπως έχει φτάσει η ώρα να βρω έναν κομπιουτερά να μιλήσουμε για την καταπληκτική ιδέα μου; Να φτιάξουμε ένα τύπου-shazam που θα σκανάρει και θα σου βρίσκει τραγούδια που έχουν σχέση με τους ήχους που ακούς και όχι απο τις τυπικές ιδιότητες τους -το τυπωμένο απο κάποιον άσχετο genre τους). Σε τελική αν κάποιος θέλει "sounds like beatles pop" πού θα το βρει σε genre; Μήπως ήρθε η στιγμή για το δικό μου start-up;

Η επεξεργασία της ιδέας μπορεί να περιμένει. Για την ώρα πρέπει να συνεχίσω να αναδιφώ σε λίστες. Πρέπει να βρω εστω ένα (1) προσωπικό μουσικό αριστούργημα για φέτος! Αλλιώς θα πρέπει να παραδεχτώ πως το καλύτερο κομμάτι της χρονιάς, παίζει να το έχει πει η Αυτού Ξινότητά της Λάνα Ντελ Αγγουρέι.


Και αυτό φίλοι μου θα είναι μεγάλη ήττα. Μεγάλη ήττα...