Ονειρεμένος γάμος (εγώ, εσύ, οι dEUS και 2-3 κολλητοί)

Αν υπήρχε αληθινή ελευθερία, αν δηλαδή οι άνθρωποι δεν εξαρτώνταν από το τι συνηθίζεται να γίνεται σε μια συγκεκριμένη περίσταση, τι θα πουν τα πεθερικά ή οι καλεσμένοι. 

Αν υπήρχε αληθινό ενδιαφέρον απο τον γαμπρό (που 9/10 φορές θέλει να αναλάβει κάποιος άλλος τις ετοιμασίες και αυτός να παραστεί σαν guest-star στον γάμο) για την νύφη (που 9/10 φορές έχει ονειρευτεί τον γάμο της σε καμια 15αριά εκδοχές και περιμένει κάποιον να μοιραστεί εξισου τον ενθουσιασμό της). 

Αν υπήρχαν κότσια ώστε να υποστηρίξουν στο σόι τους, ότι ο γάμος ειναι μια μεγάλη γιορτή για να ένα συγκεκριμένο ζευγάρι (που π.χ ακουει φανατικά indie μουσική και γελά με τις δεξιώσεις γάμων και τα πεταμενα λεφτά σε εξεζητημένες πολυτέλειες), τότε, αυτό το ζευγάρι μπορεί να είχε εναν προσωπικό γάμο που να τους ικανοποιεί:

οι προσκλήσεις να ειχαν σχήμα βινυλίου

 

η νύφη να μην βάλει ψηλοτάκουνα με στρας, αλλά ό,τι τη βολεύει 

(και η μάνα της ας μην έρθει στο γάμο άμα δε θέλει να τη δει ετσι, σαν καμιά παρακατιανή)

 

  η τουρτα να θυμίζει τα κοινά αγαπημένα τους βιβλία

 

και αντί για τραπεζώματα, να έχουν  finger-food και ποτά στον κήπο ενός φίλου

 και χορό με δικές τους playlists 

για την ένωση δυο ανθρώπων που αγαπιούνται 

και ξέρουν να χαίρονται τη ζωή και όλες τις στιγμές τους.

 

 "let's get married 

in a big Cathedral, by a priest

'cause if I'm the man that you love the most, 

you can say I do, at least!"

End

Όταν έκανα πρόβες την παρουσίαση του Διδακτορικού, κάποιες φορές, πηγαίνοντας να πατήσω το βελάκι για να προχωρήσω στην επόμενη διαφάνεια, το χέρι μου ξέφευγε και πάταγα το από πάνω κουμπί: το πλήκτρο end. Έτσι μεταφερόμουν στο τέλος της παρουσίασης, έχανα τον ειρμό μου και, φυσικά, πάθαινα πανικούς -"αν συμβεί αυτό στην υποστήριξη του διδακτορικού και χάσω τα λόγια μου, οποία ανοργανωσιά και αμηχανία". 

Προκειμένου να αποφύγω τέτοιο λάθος, πήρα και ξήλωσα το πλήκτρο end.

Το έβγαλα και το έβαλα σε ένα συρτάρι και δε μου έλειψε καθόλου. 

Και δε θα το έβαζα ξανά στη θέση του, αν το λάπτοπ μου δεν είχε αρχίσει να με αφήνει, έτσι κι αλλιώς, κομμάτι κομμάτι (πρώτα η μπαταρία, μετά το τροφοδοτικό, η μητρική, το DVD-R, το πλήκτρο f3) οπότε είπα να επιστρέψω στη θέση του, τουλάχιστον, το end.

Είναι γελοίο, το ξέρω, αλλά από τη μέρα που το έβαλα πίσω, με θλίβει η παρουσία του εκεί. Είναι σα να μου θυμίζει ότι μερικά πράγματα τελείωσαν οριστικά. Και μάλιστα τελειώσαν χωρίς να αποτελέσουν μια νέα αρχή για κάτι άλλο. Και δεν εννοώ επαγγελματικά. Εκεί σχεδόν όλα τα διδακτορικά, ανοίγουν πόρτες. Εννοώ προσωπικά. Ανθρώπους που ήταν σημαντικοί για εσένα αλλά ζούσατε σε διαφορετικούς κόσμους και συναντιόμασταν λόγω της δουλειάς, ξαφνικά η δουλειά τελείωσε και τους χάνεις. 

End.

Τέλειωσε και δεν είπες και ποτέ αυτά που ήθελες. Εντάξει, τα φαντάζονται. Φαντάζονται ότι τους εκτιμάς και θες να τους πεις όμορφα λόγια. Αλλά δεν τα είπες ποτέ. Τα δικά σου, αυτά που ήθελες. Γιατί αισθάνεσαι γελοία όταν γίνεσαι συναισθηματική, και όταν μιλάς με τον Μεγάλο λέτε αηδίες τύπου "Ινδιάννα, έτσι πήρα, να δω τι κάνεις" κι εσύ λες κάτι ανόητο τύπου "ε, τρέχω με την τάδε για εκείνο το μεταπτυχιακό που θα διδάξουμε μαζί" ενώ στην αλήθεια θες να του πεις "χρωστάς ακόμα κάτι τεκίλες από το 2008 ρε τσιφούτη, κατέβα με τις πυζάμες στο μπαρ κάτω από το σπίτι σου και πάμε να τα πιούμε, για να σου πω ότι είχες άδικο, το διδακτορικό δεν είναι μόνο μια αρχή, είναι και μια ταφόπλακα: όλων των ωραίων που είχες ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή κι εκείνων που περίμενες και ποτέ δεν ήρθαν". 

Αλλά δε θα το πω ποτέ αυτό. Θα συνεχίσω να λέω αμήχανες αηδίες. 

Γιατί το τέλος είναι πάντα θλιβερό και αποστομωτικό.

Το τέλος είναι πικρό.

Και το πλήκτρο δε μου φταίει σε τίποτα. 

Μόνο η κοινωνική μου αδεξιότητα και η ανασφάλειά μου.

Μόνο εγώ. 

Μόνη εγώ.

Τέλος.

Ινδιάννα Διδάκτωρ

Πάντα, κάπου είναι καλοκαίρι (και πάντα, κάπου χειμώνας)
Θα έχεις στρες και θα χάσεις τα λόγια σου στην παρουσίαση στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα.
Θα κάνεις μια παύση και θα μονολογήσεις "αρχίσαμε..."
και μετά θα σκεφτείς "το 'χω, μπορώ, πάμε, δυνατά"!
Και θα τους τα πεις- όπως τα ξέρεις, όπως τα κατάλαβες, όπως τα έζησες, όπως θες να τα δουν -τέλος πάντων.

Η 7μελής σου θα μοιάζει σαν μικρογραφία της ακαδημαϊκής κοινότητας
(θα υπάρχει ένας που ψάχνεται για αλλαγές
και δύο που τις θέλουν αλλά δεν είναι σίγουροι οτι εφαρμόζονται
ένας άσχετος που θα τα βρίσκει όλα καλά, γιατί δεν καταλαβαίνει και πολλά
κι ένας γραφικός- που θα σου κάνει σχόλια γεμάτα εμπάθεια, γιατί καταλάθος συμπεριέλαβες στη βιβλιογραφία συνάδελφο με τον οποίο είναι στα μαχαίρια!-
και φυσικά θα υπάρχει ένας ανταγωνιστικός -που θα έχει βγάλει φλύκταινες όσο σε επαινούν
και θα κάνει μόνο μια ερώτηση κι αυτή για να σε ταπεινώσει
(δε θα τα καταφέρει αλλά θα στενοχωρηθείς)
κι ο Μεγάλος, θα αγωνιά μαζί σου,
για το καμίνι των ερωτήσεων που σε τσουρουφλίζει
αλλά δε θα μπορεί να κάνει κάτι για να σε σώσει
"γιατί αυτό είναι το τυπικό "καψόνι" για να γίνεις δεκτός στον ακαδημαϊκό κόσμο")

Όπως είπε κι ένας φίλος "μια ώρα βασανιστήριο, για πάντα Διδάκτορας"!

Ομολογώ ότι ακόμα δεν το έχω χαρεί- εννοώ όλα μου φαίνονται πιο περίπλοκα και δύσκολα πια.
Μια χαρά ήταν ο κόσμος με τις βεβαιότητες και τις απλοϊκές μου σκέψεις παλιά,
για καλό άραγε μπήκα σε όλη αυτη τη διαδικασία κι έμαθα να σκέφτομαι αλλιώς,
τόσο περιπλοκά και "σφαιρικά";
Για καλό πια, θα έχω αγχος για τα πάντα, γιατί για όλα υπάρχουν υπέρ και κατά, οφέλη και ζημιές και μονίμως θα αισθάνομαι πως δεν θα είμαι επαρκής, γιατί είναι αδύνατον να είσαι επαρκής σε ένα κόσμο που σου ζητά ταυτόχρονα τόσα πολλά και διαφορετικά;

Σε όποιον με ρωτάει λέω πόσο χαρούμενη είμαι, αλλά στην πραγματικότητα (και μη με ρωτησεις πάλι τι είναι η "πραγματικότητα", είναι αυτό που ζούμε και ερμηνευουμε ως πραγματικό, ο καθένας μας), θέλω να χωθώ κάτω από το πάπλωμα, να κλάψω με την ησυχία μου.
Να κλάψω από συγκίνηση για όσα έζησα και έμαθα, για το πόσο καλά μου φέρθηκαν άνθρωποι και πόσο κομπλεξικά άλλοι, για τις ευκαιρίες να γίνω δημιουργική ή τους επαγγελματικούς δρόμους που άνοιξαν, και φυσικά, γιατί το τέλος κάθε πράγματος μπορεί να είναι μια άρχη άλλων πραγμάτων, αλλά συνεχίζει να είναι ένα τέλος.
Θέλω να μπω κάτω από το πάπλωμα και να κλάψω, γιατί το τέλος του διδακτορικού είναι το τέλος μια σχέσης. Μαθητείας μεν, σχέσης δε. Είναι ένας χωρισμός. Και δεν θέλω να χωρίζω...

Η υποστήριξη του διδακτορικού

Η υποστήριξη του διδακτορικού είναι μια πονεμένη υπόθεση.

Πρόκειται για μια αγχωτική διαδικασία "εξέτασης", ακόμα κι αν έχεις την πιο άσχετη, αδιάβαστη και βαριεστημένη επταμελή.

Αν, πάλι, έχεις κάνει και καμιά έρευνα που δεν προχωρά τα τετριμμένα, αλλά πορεύεται σε νέες κατευθύνσεις, τότε οι πιθανότητες να βρεις "χαλαρή" επιτροπή εξανεμίζονται.

Κι αν ο επιβλέποντάς σου, θέλει να τρίψει το έργο σας στα μούτρα όλων των αθηριοσκληρωτικών συναδέλφων του, τότε η επταμελής σου θα απαρτίζεται από εκείνους τους οποίους δε μπορούσε να πείσει χρόνια για τα οφέλη των νέων μεθόδων σας  και θέλει να τους "ενημερώσεις" εσύ για τα νέα δεδομένα στην επιστήμη σας. Σε αυτη την περίπτωση, ο μέντοράς σου σε έχει πετάξει σε κανονική "ιερά εξέταση", και μπορώ να σου πω ότι αυτό δεν είναι πολύ καλό.

Θα ακούσεις σχόλια που θα βρίθουν εμπάθειας -όχι ειδικά για εσένα αλλά κυρίως για τον επιβλέποντά σου και όλους τους μοντερνιστές που δε τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους, όπως την ξέρουν χρόνια τώρα. Τα επιχειρήματα θα είναι αψυχολόγητα και θα προσπαθείς να καταλάβεις "γιατί με επιμένει με τόσο μένος σε μια τόσο απειροελάχιστη λεπτομέρεια;". 

Με λίγα λόγια, αν είσαι στη δεύτερη κατηγορία, φίλε μου, πρέπει να γνωρίζεις ότι: θα υποστείς μισή ώρα που θα παρουσιάζεις το έργο σου και θα αισθάνεσαι άβολα (μην κάνεις παρουσίαση μεγαλύτερη της μισής ώρας, βαριούνται και αυτό είναι εις βάρος σου) και άλλη μισή ώρα που θα σε ρωτάνε διάφορα και θα νιώθεις ότι καταρρέεις μπροστά στο άγχος των περιστάσεων (αν αρχίσουν την ξύλινη γλώσσα των ακαδημαϊκών, ανάθεμα τι θα καταλάβεις). Αυτή τη μια ώρα σύνολο, πρέπει να είσαι ευγενικός, ταπεινός και να αποφεύγεις βεβαιότητες (θα ξεκινάς την πρόταση με "νομίζω" κι ας λέει ο Έκο ότι μετά από 5 χρόνια δουλειάς κάθε υποψήφιος διδάκτωρ οφείλει να ξέρει κι όχι να νομίζει) και ό,τι και να σου πουν- εμπαθές, προσβλητικό, υποτιμητικό, εσύ θα σκέφτεσαι: "κάνω μια ώρα υπομονή, κι είμαι διδάκτορας για μια ζωή". Μην τους ειρωνευτείς, μην τους βρίσεις, δώσε τόπο στην οργή. Θα γίνεις διδάκτορας για μια ζωή!

ΥΓ. Ισχύει και το κλασικό, και ναι, θα το δοκιμάσω. Αυτό που λένε, ότι αν κάποιος σε αγχώνει, φαντάσου τον με τα εσώρουχά του, και αμέσως χάνει όλο το κύρος του; Εντάξει, για βρακί δεν το βλέπω, αλλά πραγματικά θα προσπαθήσω να σκεφτώ ότι είμαστε σε ταβέρνα μετά από συνέδριο εκείνη την ώρα, και με ρωτάνε διάφορα, πολύ καλοπροαίρετα, ανάμεσα στα ποτήρια που γεμίζουν και αδειάζουν. Θα το κάνω και ελπίζω να μην πάθω γλωσσοδέτη. Αχ, μη πάθεις γλωσσοδέτη, μην πάθεις γλωσσοδέτη, μην πάθεις γλωσσοδέτη...

Πού κάνω αίτηση για την υιοθεσία μου;

Πριν λίγο μου τηλεφώνησε μια φίλη υποψήφια διδακτόρισσα, που ο δικός της Επιβλέπων τη χώνει ασυστόλως σε επιτηρήσεις, να μου πει ότι πήγε να κάνει επιτήρηση σε μάθημα του Μεγάλου.
-Μπαίνω και μου λέει "α, δε θα σας χρειαστώ, κακώς σας ταλαιπώρησαν", κι έκατσε κι έκανε επιτήρηση μόνος του και στα δύο μαθήματα, μου είπε όλο χαρά. "Τι καλός που είναι μωρεεέ"!

Πώς είναι μερικοί γονείς που καμαρώνουν για τα παιδιά τους;
Ε, δε μπόρεσα να αποφύγω να σκεφτώ -για άλλη μια φορά- ότι ο Μεγάλος
είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που
δε θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τις ευθύνες τους
δε θα σου φορτώσουν τη δουλειά τους
δε θα καρπωθούν τους κόπους σου
θα σου φερθούν με ευγένεια και σεβασμό
θα προσπαθήσουν να σε βοηθήσουν.

Και νιώθω μια παράξενη χαρά όταν κι άλλοι αναγνωρίζουν τα καλά στοιχεία του
μια παράξενη υπερηφάνεια, λες και είναι -ξέρω κι εγώ;- γονιός μου
μια ηλίθια περιαυτολογική περηφάνια -καμαρώνεις έμμεσα που ένας τόσο καλός άνθρωπος
σε δέχτηκε να δουλέψεις μαζί του κι έκανε κι εσένα καλή.

Αν συνεχίσω με αυτό το ρυθμό θαυμασμού, βέβαια,
το διδακτορικό θα τελειώσει με αίτηση, από μεριάς μου, για υιοθεσία από τον Μεγάλο
και το ανησυχητικό, για τη σωφροσύνη του εγχειρήματος, είναι ότι ο Μεγάλος, παίζει και να δεχτεί!
:)

υπόσχομαι να είμαι υποδειγματικό (κακομαθημένο) μοναχοπαίδι!

The disappearance of Eleanor Rigby: His -Hers

12 Σεπτεμβρίου στην Αμερική. Εδώ πότε;

Αλλαγή κλειδαριάς

καμιά φορά δεν ακούω τι λες- μ' αρέσει ο τρόπος που μουρμουράς
όμως -από το ύφος καταλαβαίνω
ακόμα μ΄αγαπάς

με κοιτάς μ΄αυτά τα μάτια όλο χαμόγελα
κι έχεις το χέρι πίσω μου σαν δικλίδα ασφαλείας
"δε με χάνεις" θέλω να σου πω, μα με έχεις ήδη χάσει μια φορά, οπότε
έχεις τα δίκια σου κι εσύ να ανησυχείς
μα και άδικα πολλά
(πώς ήθελες να κάτσω με τόσα λόγια
όλο πάγο και λεμόνι, όλο πίκρα κι όλο χιόνι);

Και να ΄μαστε πάλι εδώ, εσύ κι εγώ,
να μου μιλάς για μουσικές και να κάνουμε σχέδια για νέα καλοκαίρια
που θα μοιάζουν στα παλιά, κι ας είναι φθινόπωρο πια
-εδώ κάποτε κάναμε τον Φλεβάρη να ανθίσει, τι να μας σκιάξει ο Σεπτέμβρης ο δειλός;-
και μου έλεγες "να πάμε ξανά στο εξοχικό", και σου έλεγα "να κοιμηθούμε πάλι στο ξέφωτο"
και με κοίταζες όπως παλιά κι ας είμαστε άλλοι πια
έμπαινες και τα έβλεπες όλα -αφού ποτέ δεν σου πήρα πίσω τα κλειδιά.

Αποχαιρετιζόμαστε- αγκαλιά, μάγουλο φιλί,
με σηκώνεις ψηλά, τα πόδια μου δεν πατάνε στη γη
(μη κάνεις σαν να είσαι ευτυχισμένος όταν με βλέπεις,
εσύ το διάλεξες να μην είμαστε έτσι,
-τόσο κοντά, τόσο στενά, τόσο πολύ, τόσο μαζί-
και αντί να έχουμε ένα σπίτι, δύο παιδιά και τρεις γάτες
μια ζωή ενωμένη αντί σπασμένη στα δυο
-η καλύτερη σου φίλη εγώ, η μεγάλη μου απάτη εσύ-
ζούμε με άλλους που δε μας βλέπουν,
κι είμαστε μισοί.

Xαθήκαμε στις διαφορετικές άκρες του δρόμου
ενώ η τελευταία μέρα του καλοκαιριού έκαιγε τις πατούσες κάθε λογικής
στην ευφορική, καυτή άμμο της νοσταλγίας.

ΥΓ. Σε θέλω πίσω,
αλλιώς φέρε τα κλειδιά
ξυπόλητη στις φλόγες δεν πατάω
κι ας σ΄αγαπάω, θα αλλάξω κλειδαριά..

set me free...

Το μοναχικό γοβάκι, το μονόκλ, ο Τζέιμς κι εγώ

Με μια γόβα μες στην τσάντα, στην Γλυφάδα τριγυρνώ
μήπως βρω να την ταιριάξω με αξεσουάρ σωστό.
Το ταμείον είναι μείον, φουλ όμως τα μαγαζιά
από εμπόρευμα τρισάθλιο και αισθητική κακιά.

Μα δε βρήκα ούτε τσάντα, ούτε ζώνη, ούτε αγκράφα
τίποτα που να πηγαίνει, με την γόβα τη μονή
και το μόνο πια που μένει να ψωνίσω πριν γυρίσω
είν' το Monocle, που θέλει μια αδερφή- ψυχή.

Θέλω εδώ να εξηγήσω, πως εγώ και το Μονόκλ
δεν είμαστε συνηθισμένοι να βαδίζουμε μαζί
βρίσκω πρόκληση μεγάλη -να μην πω τρομακτικό-
ένα έντυπο life-style να κοστίζει τόσα ευρώ.

Τέλος πάντων, το αγοράζω, και στην τσάντα το πετώ
και μου κόβεται η μέση- δυο κιλά περιοδικό
τα μισά διαφημίσεις πανακρίβων ρολογίων
τα υπόλοιπα για χίπστερς πλούσιους με παπιγίον.

Μόλις μπαίνω στο αμάξι, το πετάω κάπου πλάι
τα παράθυρα ανοίγω- η ζέστη αποπνικτική,
κοιτάζω το εξώφυλλο, μα κάτι δεν μου πάει
η παρουσία του λογότυπου είναι ενοχλητική.

Φοβάμαι όπως οδηγώ και σε φανάρι στέκομαι,
κι αν χέρι απλώσει κάποιος απ' το παράθυρο;
κι αν κλέψει έτσι απλά το έκθετο Μονόκλ;
που είναι ο,τι ακριβότερο στο αμάξι κουβαλώ.

Και τότε σκέφτομαι γοργά, να το γυρίσω ανάποδα
κανείς δε θα ασχοληθεί με άλλο περιοδικό
μα ξαφνικά φωτίζομαι και λάμπω και τσιρίζω
"αχ, Τζέιμς, είναι απίστευτο, πώς βρέθηκες εδώ;"

Με μια γόβα έφυγα, στην τσάντα μου χωμένη
και γύρναγα ελαφρύτερη κατά δώδεκα ευρώ
μα διόλου δε με ένοιαζε κι ήμουν ευτυχισμένη
γιατί τον Μακαβόυ μου, είχα συνοδηγό!

PRADA παπούτσια φόραγε κι ένα χοντρό παλτό
ήτανε Μάιος εκεί με κρύο τσουχτερό
με κοίταγε ασπρόμαυρος, στην ομιχλώδη Αγγλία
κι έμοιαζε τόσο όμορφος σαν σε φωτογραφία.

Στο σπίτι όταν γύρισα, έβαλα ένα πότο
κι έκατσα με τον Τζέιμς παρέα να το πιω.
Την επομένη ο φίλος, μου έστειλε τα λεφτά
μα είχα ήδη αποζημιωθεί με όνειρα τρελά.

Ο Σεπτέμβρης δεν είναι πάντα μελαγχολικός (με ; ή . αναλόγως τη στιγμή)

... είπε το κορίτσι, που κάθε Σεπτέμβρη παίρνει τις βιταμίνες,

τα αντιοξειδωτικά και τα φυτικά αγχολυτικά, με τις χούφτες,

επειδή παθαίνει κατάθλιψη!

Και γιατί όχι, άλλωστε.

1. Ανοίγουν ξανά τα σχολεία. Οι μαμάδες χαίρονται, τα νήπια κλαίνε και οι νηπιαγωγοί παθαίνουν απανωτές νευρικές κρίσεις (δεν είναι να μας αδικείς, αργεί η προσαρμογή των νηπίων αλλά πού να δεις πώς αργεί η προσαρμογή των δασκάλων στο καινούριο χαρμάνι παιδιών, γονιών, συναδέλφων και καθημερινής τρέλας).

 

2. Σάμπως δε μας έφταναν τα προηγούμενα, τέλος Σεπτέμβρη παρουσιάζω και το Διδακτορικό- όπου στην επταμελή έχω έναν φανατικό θετικιστή (που ακούει τη λέξη "ανιμισμός" και βγάζει φλύκαταινες) κι έναν που μιλάει σαν διασταύρωση Βέλτσου με Μαρμαρινό (ποιες είναι οι πιθανότητες να  καταλάβω οτιδήποτε κι αν με ρωτήσει);

 

3. Έρχονται ταυτόχρονα για πληρωμή: το τηλέφωνο, η ασφάλεια του αυτοκινήτου, ο ΕΝΦΙΑ, η πιστωτική από τα εισιτήρια των διακοπών, η δόση του δανείου, μια βάφτιση κι έχω να περάσω και ΚΤΕΟ. Πώς να μην κλαίω;

 

4. Ο φίλος μου επέλεξε τελικά τη μαμά του (δλδ την περιουσία του) αντί για εμένα (θα τον αποκλήρωνε), και το σκατονήσι αντί για την Αθήνα για να ζήσει το υπολοιπο της ζωής του, οπότε είμεθα στην υπέροχη ηλικία των τριανταφεύγα, χωρίς καμία προοπτική για οικογένεια. Θαυμάσια!

 

5. Και θέλω να βγω απ' το σπίτι, να πνίξω τον πόνο μου στο ποτό, και δεν έχω μία! Και τη βγάζω να διαβάζω διδακτική μαθηματικών (ε, αφού εξαντλήσαμε τον αφηρημένο κόσμο της φυσικής, ας πάμε και στον παράλογο κόσμο των μαθηματικών- πραγματικά δεν ξέρω σε μια μονομαχία παράνοιας ποιοι είναι πραγματικά πιο τρελοί, οι μαθηματκοί ή οι φυσικοί).

 

 Μετά από αυτά, ας βρούμε μερικά θετικά στοιχεία να γραπωθούμε και να ζαχαρώσουμε το χάπι των φθινοπωρινων πανικών:

 

1. Φέτος, είμαι σε κοντινό σχολείο. Οπότε δε θα χαλάω 100 ευρώ -που δεν έχω- κάθε μήνα, σε εισιτήρια ΜΕΤΡΟ και βενζίνες.

2. Έτσι, θα μου μένουν 50 ευρώ (καθαρά) και θα μπορώ να πάω να πιω ένα ποτό, ακούγοντας τις indie παλαβές μουσικές των φίλων μου, που δεν έχουν πρόβλημα να μου παίζουν παραγγελίες με τα "δεν-τους-ξέρει-ούτε-η-μάνα-τους" συγκροτήματα που ακούω και τις μη χορευτικές μουσικές τους (στις οποίες εγώ πάντως χορεύω!), γιατί είναι γεμάτες νοσταλγικές φολκ μελωδίες και πασπαλισμένες με τρυφερό ηλεκτρισμό:

3. Θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποιες θεατρικές παραστάσεις στα Φεστιβάλ των Δήμων αυτές τις μέρες (αν και ομολογώ μόνο τον Φιλοκτήτη ψήνομαι να δω, άντε και τον Ιππόλυτο- για τον Θεμιστοκλή Πάνου, που έχω να τον δω χρόνια -και ο οποίος, παρεμπιπτόντως, κάποτε έγραψε και μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων, στις εκδόσεις Ροδακιό).

 

4. Εμφανίζεται κι η Μποφίλιου στο Γκάζι, 2 Σεπτεμβρίου. Ελληνικά δεν ακούω. Αλλά και μόνο για τον στίχο "είναι αμάξια οι μόνοι/ και οι σχέσεις τροχαία", αξίζει να πας.

 

 

(Με το κορυφαίο σχόλιο από κάτω, στη ροή σχολίων στο youtube:

"αφιερωμένο στο wifi του γείτονα"- χα χα)

[Εν τω μεταξύ, καιρό τώρα αναρωτιέμαι, τι μου θυμίζει το παραπάνω κομμάτι, και νομίζω ότι είναι κάτι ανάμεσα Tindersticks (βλ. Jism)

και το θέμα του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, των Kronos Quartet]

 

5. The disappearance of Eleanor Rigby

Αφού το περιμένω από τον περασμένο Σεπτέμβρη, αφού πήρε κάκιστες κριτικές στο Φεστιβάλ του Τορόντο, αφού οι δύο ταινίες (η "εκδοχή της" και η "εκδοχή του") έγιναν μια, αφού μας έπρηξαν ότι ο ΜακΑβόυ και η Τσαστέιν δεν έχουν χημεία (στο τρέιλερ το ανάποδο φαίνεται), τελικά αποφάσισαν να ανοίξει "η εξαφάνιση της Έλενορ Ρίγκμπι" στις Αμερικάνικες αίθουσες φέτος τον Σεπτέμβρη και να δούμε έναν εύθραυστο ΜακΑβόυ (μετά από το γουρούνι του Filth, τον ψυχάκια του Trance, τον κάγκουρα του Welcome to the punch και τον απαισιόδοξο προφέσορα στα Χ-ΜΕΝ). 

 Τζέιμς, ζούμε, για να σε δούμε!

(Το πόσο εύκολα μπορώ να ρίξω το επίπεδο, είναι φοβερό)

 

Εργαλεία Windows Office σε συσκευή με android (ω, Γολγοθάς)

Έστω Χ, πρόσωπο που έχει ένα λαπτοπ με windows, ένα κινητό με iOS και ένα τάμπλετ με android. Πόσες είναι οι πιθανότητες ο/η Χ να φτιάξει ένα αρχείο ppt σε windows που να το παίζει συσκευή με android ή iOS. Θα σας πω εγώ: λίγες!

Αν δεν πληρώσεις να βάλεις το κανονικό ρημαδο-office, τότε πρέπει να κάνεις διάφορες περιφερειακές κουλαμάρες όπως:

1. Κατεβάζεις μια εφαρμογή που διαβάζει pptx, αλλά σε άλλη μορφή (?)

2. Πας στο λαπτοπ και κατεβάζεις στα windows το πρόγραμμα που μετατρέπει τα pptx στο άλλο φορμάτ

ή

3. Κάνεις το pptx -βίντεο, όποτε στο παίζει ένα απλό πρόγραμμα αναπαραγωγής βίντεο.

4. Ή κατεβάζεις άλλη εφαρμογή, που σε αφήνει να αναπαράγεις το pptx σα-να-είσαι-σε-windows (δλδ βγάζει βελάκια κίνησης κλπ, κλπ)

Με λίγα λόγια, ο/η Χ, που έχει τρεις διαφορετικές συσκευές με τρία διαφορετικά λογισμικά,  αποδεικνύεται πανηγυρικά ανίδεος/η από τεχνολογία και τις προσωπικές ανάγκες του/της. Διότι αν θες, φίλε μου, κυρίως χρήση office γιατί δεν παίρνεις κατευθείαν τάμπλετ με windows; Θα μου πεις, πού να φανταστεί ο/η Χ, ό,τι θα θέλει να πάρει μαζί την παρουσίαση στις διακοπές, να την πειράζει, να την προβάρει κλπ, χωρίς όμως να κουβαλά όλο το λαπτοπ. Και άρα θα πρέπει να την αναπαράγει μέσω κινητού ή τάμπλετ, και σε κανένα δε θα έβλεπε φως;

Με αυτά και με εκείνα, προτείνουμε στον/στην Χ, ή να πληρώσει το office για android να κάνει δουλειά, ή να πάρει μαζί  πολλές ταινίες -που αναπαράγονται ωραιότατα με το BSplayer για android-,  και πολλά βιβλία ή συγγράμματα σε pdf -που ανοίγουν επίσης τέλεια με το Adobe reader για android-, και ας ξεχάσει για λίγο το word (διότι μπορεί το εξαιρετικό Kingsoft Office, να έχει όλα τα εργαλεία του word, αλλά δεν εμφανίζει δυνατότητα τόνου. Οπότε, μπορείς μεν να γράψεις- διορθώσεις, αλλά μετά πρέπει να διορθώνεις τα διορθωμένα)!

Ή, μπορεί να βρει έναν τέτοιο, να του φορτώσει το android και να το πει: "κάνε το να δουλέψει"!!!
Εγώ αυτό θα έκανα.

έλα, Χιού, μπορείς!

Είναι μέσα Αυγούστου και η ζωή είναι ωραία

Στην παρέα μου, είμαστε μία και μία στα ζητήματα υγείας. Έχουμε, ό,τι θέλετε: Χασιμότο, Λύκο, Καρκίνο, Μεσογειακή Αναιμία, Διαβήτη. Έχουμε προσωπική εμπειρία σε πληθώρα επεμβάσεων: από αφαιρέσεις "ελιών" και ρήξεις χολής, ως υστερεκτομές, μαστεκτομές,  αφαιρέσεις κήλης στη σπονδυλική στήλη, λέιζερ σε οπτικά νεύρα κ.α. Επίσης έχουμε δοκιμάσει θεραπείες για υπογονιμότητα, για διάφορα ψυχοσωματικά -τριχοφάγους κλπ-, για μυοσκελετικά -αυχενικά, ημικρανίες, ιλίγγους, πόνους αρθρώσεων. Και φυσικά, για να αντέξουμε όλα τα παραπάνω, έχουμε δοκιμάσει όλες τις σχολές ψυχολογίας και έναν-δυο τους δόκτορες ψυχιατρικής.

Η πικρή αλήθεια είναι, ότι νεώτερη και "υγιέστερη" ήμουν πολύ πιο καταθλιπτική και απαισιόδοξη, απ' ό,τι είμαι τώρα. Ονειρευόμουν συνέχεια ιδανικές αυτοκτονίες κι όπως άλλες οργάνωναν τον γάμο τους, εγώ οργάνωνα ονειρικές κηδείες, για εμένα. Μου είχε διαφύγει η μικρή λεπτομέρεια, ότι δε θα ήμουν εκεί να τη χαρώ, αλλά συνέχιζα να οργανώνω την κηδεία μου απτόητη: σαν ένα θεματικό πάρτι που θα το χαίρονταν οι φίλοι μου.

Είναι πολύ εύκολο να θεωρεις οτι ο θάνατος δεν είναι και πολύ ασχημος όταν είσαι είκοσι, δεν ξέρεις ποιο το νόημα της ζωής και  επίσης όσοι έχουν φυγει απο τη ζωή έχουν περάσει τα 80 κι έχουν βασανιστεί από ασθένειες- επομένως, κατά κάποια έννοια, έχουν "λυτρωθεί".

Όταν φτάσεις τα 30 κι αρχίσεις να χάνεις ανθρώπους όμως, από αυτοκτονίες, από ατυχήματα ή ασθένειες, τότε σκέφτεσαι πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ είναι ο φίλος σου που αυτοκτόνησε, ο άλλος που δε φόραγε κράνος και εκείνος που δεν πήγαινε επί δέκα χρόνια στο γιατρό από φόβο μήπως του βρουν κάτι κακό. Είναι ηλίθιοι γιατί η ζωή είναι ωραία.

Ακόμα και στη Γάζα η ζωή είναι ωραία -όσο μένεις ζωντανός, τουλάχιστον.

Ακόμα και στην οικονομική κρίση η ζωή είναι ωραία- όσο μένεις ζωντανός, επίσης.

Ακόμα κι αν έχεις διαγνωστεί με καρκίνο για δεύτερη φορά στη ζωή σου, αν έχεις υποστεί μαστεκτομή, αν θα σε τσακίσουν οι χημειοθεραπείες, αν δεν μπορεί να σου υπογράψει κανείς μέχρι πότε θα ζήσεις- όσο μένεις ζωντανός,η ζωή είναι ωραία.

Η ζωή είναι ωραία αν θες να ζήσεις και δε θες να πεθάνεις.

Αν θες να πεθάνεις, με ασθένειες ή χωρίς, σέρνεσαι σε μια απραξία και πεθαίνεις απο βαρεμάρα τελικά. Σκοτώνεις το χρόνο αλλά ταυτόχρονα σε σκοτώνει κι αυτός.

Σήμερα, Δεκαπενταύγουστος και μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας, τιμάται η Κοίμησις της Θεοτόκου. 

Είμαστε ένας λαός που γιορτάζουμε το σκοτάδι, αναμένοντας πίσω του το Φως.

Ο ήλιος είναι ο καλύτερος γιατρός, εξατμίζει την κατάθλιψη. 

Δεν περίμενα ποτέ οτι θα το έλεγα αυτό, αλλά Θεέ μου, 

σε όποια γλώσσα, σε όποια χώρα, σε όποιον ουρανό,

ευχαριστώ που μας άφησες και αυτό το καλοκαίρι

να το περάσουμε όλες μαζί (σε άλλα σπίτια, με άλλες αγάπες, με άλλα φάρμακα στο αίμα)

αλλά στην ίδια ωραία ζωή!

Στο βαριετέ της επιστήμης

Πριν λίγο καιρό, μπλέχτηκα με μια επιστημονική ομάδα, που προσπαθούσαν να γράψουν ένα θεατρικό βασισμένο σε επιστημονικές ιδέες. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα όταν διάβασα το πρωτόλειο ήταν πως όλα τα κορίτσια είχαν ρόλο ηλιθίας. Όλες ρωτούσαν, σαν στερεότυπο ξανθιάς με την τσίχλα (βλ Ιωαννίδου σε ελληνική ταινία) «και πώς γίνεται αυτοοοοό» ή αναφωνούσαν «ω, μα είναι δυνατοοοοοόν»;  

Υποτίθεται ότι εγώ μπήκα στην ομάδα για να "κοινωνήσουμε" την επιστήμη, με έναν τρόπο που θα υπερκεράσει γνωστικά εμπόδια και στερεότυπα. Ένα τέτοιο είναι ότι τα κορίτσια δεν κάνουν για Φυσικές Επιστήμες. Ένα άλλο, ότι τα παιδιά δεν έχουν επαρκώς ανεπτυγμένη νόηση ως τα 18 (!) και δεν καταλαβαίνουν δύσκολες έννοιες. Και στις δυο περιπτώσεις φταίει ο τρόπος που παρέχουμε την επιστημονική γνώση. Οι γυναίκες και τα παιδιά θέλουν απλά και λίγη χρυσόσκονη μαζί με τα κυκλώματα και τα πηνία, που τσαμπουνάς. Με λίγα λόγια, δεν φταίνε αυτά που δεν καταλαβαίνουν, φταίει ο τρόπος που είναι γραμμένα τα επιστημονικά βιβλία -κείμενα χωρίς αφηγηματικότητα και με παντελή έλλειψη ανθρωπίνων σχέσεων, που δεν σε κινητοποιεί να ενδιαφερθείς και να μάθεις (βλ. η μάθηση είναι μια ενεργητική διαδικασία οικοδόμησης γνώσεων από το υποκείμενο, η γνώση δεν παρέχεται με κάποιον τρόπο, τα βιβλία παρέχουν λέξεις και δεδομένα, δεν παρέχουν πληροφορία και γνώση, η γνώση δημιουργείται όταν το υποκείμενο ενδιαφερθεί προσωπικά κι αρχίσει να ερμηνεύει και να σκέφτεται πάνω σε όσα διαβάζει, οικοδομώντας έννοιες και ιδέες, υλικό δηλαδή σκέψης και δράσης).

Πάμε λοιπόν να κάνουμε εκλαϊκευμένη επιστήμη, και πέφτουμε σε διάφορους σκόπελους:

Α: στον συμμετέχοντα στο έργο, επιστήμονα, που δεν τον ενδιαφέρει κανείς να μάθει, όσο να τον μάθουν. Το δικό του κίνητρο είναι η δόξα! Ήθελε να μπει στην ομάδα και να δείξει μια εικόνα επιστήμονα "που είναι cool". Ο τύπος έγραψε ένα καλογυαλισμένο, επιστημονικά σωστό αλλά επίσης πυκνό κείμενο, γεμάτο όρους που θεωρούσε αυτονόητους και δεν τους επεξηγούσε, στριμώχνοντας θεωρίες που απλώς ανέφερε νομίζοντας ότι το να ξέρεις ονομαστικά μια θεωρία ταυτόχρονα σημαίνει ότι καταλαβαίνεις τι λέει. 

Β: στον απόλυτο geek μετά-διδακτορικό, που είναι μεν αδιανόητα ιδιοφυής αλλά εκτός από Κουασιμόνδος έχει άρθρωση τραγική και υποκριτική τραγικότερη (και με το "τραγικός" δεν εννοώ ότι μπορεί να παίξει στην Επίδαυρο).

Γ: στον άλλο, που είναι εκπληκτικός στην εκλαΐκευση και στην υποκριτική, αλλά έχει ένα αυτοσχεδιαστικό στυλ stand-up comedy και αδύνατον να σου δώσει σωστή ατάκα (μένεις με ένα μόνιμο άγχος "εγώ πότε μιλάω; τι λέει; πού βρίσκεται στο κείμενο τώρα"; Δεν υπολογίζει την ομάδα αλλά να αποκτήσει "κοινό", για την πάρτη του.

Δ: τον ψαγμένο συνάδελφο, που έχει μπερδέψει το καλλιτεχνικό δίδυμο (που ήμαστε), με το ζευγάρι (δεν είμαστε) και σε φέρνει σε δύσκολη θέση σε διάφορες στιγμές. 

Ε. Και, για να περιαυτολογήσω, την έρ΄μη διδακτικάριο των ΦΕ, που προσπαθεί να εξηγήσει διαρκώς, ότι δεν βρισκόμαστε εκεί για να γίνουμε διάσημοι (αγαπητέ Α), για να σου κάνουμε λογοθεραπεία (αγαπητέ Β), για να κάνεις το ψώνιο σου (αγαπητέ Γ), για να βγάλεις γκόμενα (αγαπητέ Δ) και, προφανώς, όχι για να κάνεις μάθεις διδακτική σε ανθρώπους που δε θέλουν να ακούσουν (αγαπητή Ε).

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως η βλακεία και ο ναρκισσισμός δεν είναι προνόμιο των ξανθιών, ούτε των καλλιτεχνών. Υπάρχει πολύ πιο ναρκισσιστικό σινάφι, που είναι και πιο επικίνδυνο, γιατί κρύβει τη ματαιοδοξία του με επικαλύψεις σοβαροφάνειας και ειδημοσύνης. Είναι όλοι εκείνοι οι Δόκτορες που το παίζουν αυθεντίες -επί παντώς επιστητού!- ξεχνώντας ότι διδακτορικό είναι η εξειδίκευση σε ένα πολύ μικρό κομμάτι επιστήμης και -επιπλέον- ότι η επιστήμη δεν έχει βεβαιότητες. Δεν είμαστε οι σωτήρες του έθνους (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό το αλαζονικό παραλήρημα, που μονίμως νομίζω οτι μπορώ να βοηθήσω όλο τον κόσμο να εμβαθύνει και να ψάξει την ουσία των πραγμάτων). 

Ρώτησες τον κόσμο αν θέλει να μάθει, κυρία μου; 

Ρώτησες αν θέλει να βγει από την ευκολία και το βόλεμά του;

Αν θέλει να βρίσκεται διαρκώς σε διλήμματα στην καθημερινότητά του, να κάθεται σαν κι εσένα πάνω απο το νεροχύτη με το νεκταρίνι στο χέρι για ένα λεπτό, και να μην ξέρει τι είναι οικολογικότερο να κάνει: να το καθαρίσει πάνω σε δυο-τρία κομμάτι ρολό κουζίνας ή σε πιάτο (κατανάλωση χαρτιού VS κατανάλωση νερού κι απορρυπαντικού);

Το προσωπικό μου ηθικό δίδαγμα ήταν ότι η διδακτική επιστήμης και η εκλαΐκευση επιστήμης είναι δυο διαφορετικά πράγματα, με δύο ξεκάθαρα διαφορετικούς στόχους: η διδακτική θέλει ο απέναντι να μάθει, να αποκτήσει κριτική ικανότητα και πολυσύνθετη σκέψη. Η εκλαΐκευση θέλει ο άλλος να νομίζει ότι έμαθε, να δημιουργήσει ημιμαθείς καταναλωτές που γενικεύουν εύκολα, θεωρώντας ό,τι επιστημονικό αυταπόδεικτα καλό. H πρώτη απαιτεί ενεργητική συμμετοχή του απέναντι, στη δεύτερη αρκεί ένας παθητικός θεατή, που χαμογελάει με τα αστεία της επιστήμης, θαυμάζει τα καλά της, κι ας μην ξέρει πώς λειτουργεί το ένα ή το άλλο.

Με λίγα λόγια, η εκλαΐκευση της επιστήμης, είναι ένα μέσο που βοηθά την εγκαθίδρυση μιας επιστημονικής μοναρχίας, που δε θα αμφισβητείται από κανέναν, αλλά γίνεται δεκτή σαν κάτι αυτονόητα καλό. Και ο τεχνολογικός καπιταλισμός καλπάζει. Η κοσμετολογία για τις γυναίκες και οι υπολογιστικές εφαρμογές για τους άνδρες, είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα ότι κανείς δε θέλει να ξέρεις πραγματικά τι προσφέρει το πόσιμο κολλαγόνο ή το καινούριο γκατζετάκι. Τους αρκεί να ξέρεις ότι αφού είναι επιστημονικό προϊόν, σου κάνει σίγουρα καλό (α, ρε Fayerabend που σας χρειάζεται...).

ΥΓ. Ο Α, έκανε μεγάλη κι ένδοξη καριέρα μετά από τις παραστάσεις της ομάδας. Έγινε Λέκτορας στην αλλοδαπήν, έχει βγάλει βιβλία εκλαΐκευσης επιστήμης -με ομολογουμένως, πολύ πιασάρικους τίτλους και ενδιαφέρον περιεχόμενο-, ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής και πρόσφατα άρχισε και τα παιδικά βιβλία (εδώ επιτρέψτε μου να τσιρίξω, διότι βρίσκω απαράδεκτη αρπαχτή το να κάνεις εκλαΐκευση και να την πασάρεις για εκπαίδευση). Βέβαια, εγώ έχω μείνει να γκρινιάζω, κι αυτός βγάζει 5.000 το μήνα καθαρά, οπότε, δε νομίζω να ιδρώσει το αφτί του, να κάτσει να εμβαθύνει...

Το διάβασμα των διακοπών

Μετά από τέσσερα χρόνια, για πρώτη φορά

το διάβασμα δεν ήταν επιστημονικό!

Δεν τα πρόλαβα κι αυτά όλα βέβαια, τρεις βδομάδες όλες κι όλες έλειψα.

1. Τον περισσότερο χρόνο μου τον πήρε ο Θαφόν που γράφει θεϊκά. Μετά από καιρό με απορρόφησε τελείως μια αφήγηση (αν και έχει ζητήματα με την οικονομία του λόγου, ήθελε καμιά διακοσαριά σελιδούλες κόψιμο η πλοκή- όμως μου είπαν ότι το συγκεκριμένο είναι κάπως "φλύαρο", στα άλλα δυο της τριλογίας του, δεν "ξεχειλώνει").

2. Ο Καλβινο είναι έρωτας μεγάλος και μοναδικός ξεναγός στη φαντασία (πιο πολύ ταξίδεψα διαβάζοντάς τον, παρά ρεαλιστικά, κι ας ήμουν όλη την ώρα σε θάλασσες και αμμουδιές). "Ο διχοτομημένος Υποκόμης" του, καθώς και "ο αναρριχώμενος Βαρώνος", ήταν απολαυστικά.

3. Η Βαν Ντάουζεν τα έλεγε καλά, σε ένα βιβλίο που φιλοσοφεί την ύπαρξη και προσπαθεί να κάνει να λειτουργήσουν ταυτόχρονα το συναίσθημα και η λογική, συμπληρωματικά κι όχι ανταγωνιστικά.

Ωραίο βιβλίο, άξιζε τα λεφτά του, πραγματικά.

Καμία σχέση με πιασάρικα τερτίπια μεταφυσικής αισιοδοξίας ("σκέψου θετικά και θα έλξεις το θετικό"), χωρίς εικόνες ενός σύμπαντος που, άλλη δουλειά δεν έχει να κάνει, από το να συνωμοτεί για να σου κάνει τα χατίρια. Οδηγός αισιοδοξίας, μέσα από την αποδοχή ότι δε γίνεται να είσαι διαρκώς καλά κι αισιόδοξος.

4. Ο Ντανίλο Κις δε με άγγιξε ιδιαίτερα (παραήταν πολιτικό βιβλίο για τα γούστα μου). Μου φαίνεται υπερβολή να αποκαλούν τον Κις "Μπόρχες των Βαλκανίων" -έχει ένα υπέροχο ύφος, φαντασία και σκέψη, αλλά Μπόρχες δεν είναι.

Και, οι Βαλκάνιοι, έχουν πολύ πηγμένο αίμα ακόμα πάνω τους, για να μπορέσουν να γράψουν προς τέρψη του αναγνώστη αντί προς στράτευσή του.

Το ομώνυμο διήγημα πάντως ("Η εγκυκλοπαίδεια των νεκρών" ), είναι κορυφαίο.

5. Ο Μήτσου μου αρέσει, όπως και ο Γκιμοσούλης. Ο καθένας γράφει με τον τρόπο του, και οι δύο έχουν τον τρόπο τους, να σε ρουφάνε μέσα οι λέξεις τους. Έχουν μια προσωπική ποιητικότητα- και με αυτό εννοώ αβίαστη εικονοπλασία, εκφραστική λιτότητα, αισθαντικότητα, μουσικότητα στις φράσεις και μια ευγένεια στο λόγο (που δεν ταυτίζεται με σεμνοτυφία). 

Καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά μιας και διαβάστηκαν στη σειρά, απλώς παρατήρησα πόσο σημαντικό είναι ο άλλος να ξέρει να γράφει, να "το 'χει". Να διαβάζεις για πράγματα που δε σε ενδιαφέρουν (π.χ το "Αηδόνι..."), αλλά να μην μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα, γιατί η ροή του λόγου σε βυθίζει. 

Τα διηγήματα του Μήτσου ήταν συγκινητικά. Δεν εννοώ "μελό", είχαν μεγάλη γκάμα συναισθημάτων και συχνά πολύ χιούμορ (και μαύρο και κανονικό). Ωραία.

Δε θα είμαι τόσο καλή με τον Κατσουλάρη. Πριν λίγα χρόνια, έχοντας ξεμείνει από βιβλία καλοκαίρι σε νησί, σε τουριστικό βιβλιοπωλείο πέτυχα τον "Αντίπαλο". Το πήρα στην τύχη  και το βρήκα εξαιρετικό. Αυτή η αφήγηση του σε δεύτερο πρόσωπο, υποβλητική, εθιστική. Ενθουσιασμένη διάβασα το ντεμπούτο του και μετά αγόρασα το τελευταίο του -το οποίο εκθείαζαν οι κριτικές πέρσι και οι διαφημίσεις του ήταν παντού.  Οι προσδοκίες δεν καλύφθηκαν. Πολύ χυμένο μελάνι και πολλή διαφήμιση για το τίποτα. Κρίμα...

Πληροφορία μη τεκμηριωμένη, πληροφορία ουκ έστιν!

Κάθε καλοκαίρι περιμένω πώς και πώς να βρω ελεύθερο χρόνο, να ξεκουραστεί το μυαλό μου και να διαβάσω όλα τα "δύσκολα" βιβλία, στα οποία δε μπορούσα να συγκεντρωθώ και να τους αφοσιωθώ αναγνωστικά, τον υπόλοιπο καιρό.

Ξεκίνησα, λοιπόν, να διαβάζω μια πραγματεία 454 σελίδων, σχετικά με το πώς ο πολιτισμός σχετίζεται και επηρεάζει την φυσική επιλογή (βλ. Δαρβίνος). Το είχα βρει εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα!

Ήδη από τις πρώτες σελίδες, με κάτι άκυρα και υπερβολικά πολλά μότο, κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με τον συγγραφέα. Αλλά δεν πτοήθηκα. Προχώρησα λίγο το διάβασμα, για να δω ότι ο τύπος κάνει κάτι χοντρές γενικεύσεις, χωρίς ίχνος λογικής -μου θύμησε τον Βύρωνα Πολύδωρα της τελευταίας δεκαετία, όπου πλέον, δε θα τον έλεγες και τον πιο διαυγή στοχαστή.   

Σταμάτησα το διάβασμα, μπήκα να δω ποιος είναι αυτός ο συγγραφέας. Τι έχει κάνει στη ζωή του. 

Είδα ότι είναι τεχνοκράτης. Έχει σπουδάσει στο ΕΜΠ. Πιθανολογώ, βέβαια, πως αν τον ρωτήσουν τι επαγγέλλεται θα πει "φιλόσοφος". Και τι φιλόσοφος!

Μετά από πλήθος υποκειμενικών συσχετίσεων αιτίων- αποτελεσμάτων, και γενικεύσεις- αντικειμενοποιήσεις επί των υποκεμενικοτήτων, σε ένα σημείο παραθέτει ολόκληρη την αλληλογραφία του με το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, απ΄το οποίο αναζητά αποδείξεις οτι "ο έρωτας είναι η πολιτισμική εξέλιξη της βίας".
Ρωτά στο Κέντρο για την ετυμολογίκή ρίζα της λέξης "φιλί", και του απαντούν ότι προέρχεται απο το ρήμα "φιλώ" που σημαίνει "αγαπώ".  Εκείνος εγείρει το ερώτημα "τότε το "φιλονικώ" γιατί δε σημαίνει αγαπώ τη νίκη αλλά μαλώνω με κάποιον;" και οι υπεύθυνοι του απαντούν "επειδή η νίκη σχεδόν πάντα απαιτούσε ανταγωνισμό και έντονη μαχητικότητα, οπότε το ρήμα ήδη από την αρχαία ελληνική σήμαινε και ανταγωνίζομαι". Και ο στοχαστής, από αυτή την απάντηση καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: "από την παραπάνω αλληλογραφία φαίνεται ότι η λέξη φιλί περιέχει τη βία"!

Η λέξη "νίκη" του είπαν περιέχει τη βία, αλλά αυτός μεταβίβασε την ιδιότητα στο άλλο συνθετικό!

Αυτός κι αν είναι συλλογισμός!
Ο Μπέρτραντ Ράσελ θα κατάπινε την πίπα του, αν τον άκουγε!

Μετά από αυτό εγκατέλειψα την ανάγνωση. Πληροφορία μη έγκυρη, πληροφορία ουκ έστιν.

Αλλά απορώ. Αυτό το κείμενο έχει εκδοθεί- και μάλιστα σε δύο γλώσσες.

Αυτός ο άνθρωπος έχει και διδακτορικό!

Πώς διάολο έκανε ολόκληρο διδακτορικό, χωρίς να μάθει να κάνει έναν σωστό επαγωγικό συλλογισμό; Χωρίς να δίνει μια βάσιμη επιστημονική απόδειξη;

Και το βιβλίο του κυκλοφορεί σε e-book, ελεύθερα, παντού!

Θα το διαβάζει κόσμος, που δεν ξέρει να ψάχνει λίγο παραπάνω ανάμεσα στις λέξεις, και θα τα πιστεύει! Και θα νομίζει ότι ευφάνταστες εικασίες, πνευματώδεις παραλογισμοί και ψευδοφιλοσοφικά θεωρήματα που δεν έχουν καμία απολύτως βάση, αυτά είναι επιστήμη. 

Και θα είναι έτοιμος ο αναγνώστης, να διαβάσει και άλλα τέτοια "επιστημονικά" συγγράμματα και να πεισθεί ότι το Ολοκαύτωμα δεν έγινε ποτέ, ότι η οικονομική κρίση βασίζεται στον ανάδρομο Κρόνο (whatever!) και θα αναρωτιέται γιατί η Τατιάνα Στεφανίδου δεν έχει πάρει ακόμα βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά της στην επιστήμη...

Εxit light, enter night... Ε, ρε μεσαίωνας

Η επίδραση του wifi και του κινητού στα "βλίτα"

Βάσει της έρευνας που ακολουθεί, στην ομάδα υψηλού κινδύνου είναι κυρίως φίλοι μας  "φυτά",  "νούφαρα', "βλίτα". Ειδοποιήστε τους. Κινδυνεύουν!!!

http://www.ethnoshellas.gr/index.php/2-news/2844-vgalte-to-router-wi-fi-ap-to-ypnodomatio-valte-ta-kinhta-se-apostasi-apo-to-kefali-sas-vinteo-peirama

Οι υπόλοιποι, μπορούμε να περιμένουμε μια έγκυρη έρευνα που να αφορά την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Λέω "έγκυρη"  όχι μόνο επειδή θα έχει για πειραματόζωα ανώτερα θηλαστικά, αλλά επειδή πιθανά θα λαμβάνει υπόψην πολλές μεταβλητές, όπως ο προσανατολισμός των δυο δωματίων,η ποσότητα  θερμότητας, ηλιακής ακτινοβολίας, παροχής νερού, φροντίδας που έλαβαν τα δύο φυτά κ.α.

Στο μεταξύ, όσο περιμένουμε αυτήν την έρευνα, ας δώσουμε συγχαρητήρια στη μητέρα του κάρδαμου, που δεν επέτρεψε στο παιδί της να έχει κινητό, έχοντας διασθανθεί τις επιπτώσεις στη υγεία του.

Τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες...

Κάθε εκπαιδευτικός, όσο και να αγαπάει τη δουλειά του, τα παιδιά, την δημιουργική αλληλεπίδραση μαζί τους, ζει γι' αυτές τις στιγμές: που το σχολείο κλείνει. Για εμένα αυτή η στιγμή, δεν σημαίνει απαραίτητα αραλίκι όσο αποτοξίνωση από ένα περιβάλλον που συχνά, μπορεί να σου τσακίσει το νευρικό σύστημα! 

Φέτος το εζησα αυτό, εχόντας ως "συνάδελφο" (μάλλον "αντίπαλο", όπως το βίωσα εν τέλει) μια επαγγελματία συνδικαλίστρια. Τονίζω το επαγγελματία συνδικαλίστρια, διότι όσα την πληρωνε το ελληνικό δημόσιο τα άξιζε επάξια για το συνδικαλιστικό της έργο, μα ούτε δεκάρα από αυτά για το εκπαιδευτικό! Κι αυτό γιατί δεν πάραξε καθόλου!

1. Αργούσε συστηματικά να έρθει σχολείο (καθυστέρηση μισής ώρας, τουλάχιστον δυο μερες κάθε εβδομάδα, χωρίς να ενημερώσει κανέναν οτι θα αργήσει)
2. Κανονιζε ραντεβού με συναδέλφους σε άλλα σχολεία για ενημερώσεις, πριν τελειώσει το ωράριο της (και παραταγε τα παιδιά σε άλλους)
3. Στην τάξη παρείχε δασκαλοκεντρική διδασκαλία, κατά την οποία μιλούσε η ίδια για ώρες (παρότι το Αναλυτικό Πρόγραμμα μιλά για βιωματική μάθηση και όχι συστημα linguaphone -αν ηταν έτσι, τους βαζαμε και μια κασέτα να τους κανει υπνοπαιδεία, μη τα ξυπναμε τα παιδιά άγριο χάραμα να πάνε σχολείο!). Οταν, αρχή της χρονιάς, της ειπα "για το θέμα αυτό τα παιδιά έχουν ζητήσει να μάθουν αυτά και να κάνουν εκείνα, έλα να μοιράσουμε δραστηριότητες, διάλεξε τι θες να πάρεις" είπε "α, εγω θα πάρω αυτά που θέλουν να μάθουν- τις χειροτεχνίοες κάνε τις εσύ"! Της ειπα "ξέρεις, τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που θέλουν κάνοντας αυτά που έχουν ζητήσει"! Ε, σε ντουβάρι να μίλαγα, καλύτερη συνεργασία θα είχαμε πετυχει! Αυτή όλη μέρα μίλαγε, κι εγώ όλη μέρα έκανα με τα παιδιά!
4. Ως εκ τούτου, εννοείται οτι δεν έκανε κανένα φύλλο εργασίας (και με αυτό εννοώ ουτε καν ελεύθερο φύλλο, ουτε καν ελεύθερη ζωγραφική, όχι φωτοτυπία! Κανένα, μηδέν, νάδα!) Παρόλα αυτά πίστευε οτι κάλυψε με επιτυχία όλα τα γνωστικά αντικείμενα (κι ας μην είχε κανενα ντοκουμέντο για να αξιολογήσει την πρόοδο των παιδιών και την επιτυχία των μεθόδων διδασκαλίας της).
5. Παρότι δεν βοήθησε καθόλου στην αναδυόμενη γραφή, είχε το θράσος να λέει στους γονείς οτι τα παιδιά τους (που εγώ είχα μάθει να γράφουν) έκαναν ορθογραφικά λάθη (!) ή έγραφαν καθρεπτικά "να το προσέξετε λίγο αυτό, γράφει ανάποδα" (!!). 
6. Παρότι δεν έκανε φυλλα εργασίας, στις συγκεντρώσεις γονέων χρησιμοποιούσε τον φάκελο αξιολόγησης, με τις εργασίες που ειχαν κάνει μαζι μου τα παιδιά (τα δικά μου φύλλα εργασίας), καμάρωνοντας μπροστά στους γονείς με το πόσα έμαθαν τα παιδιά μας φέτος! Και ξαναλέω, δεν είχε κανει ΚΑΝΕΝΑ φυλλο εργασίας η ίδια!
7. Όλη τη χρονιά έκανε τρεις (3) ομαδικές εργασίες, κατα τις οποίες, τα παιδιά παρατημένα και χωρίς επίβλεψη, γκρέμιζαν κυριως το σχολείο και κατέστρεφαν υλικά, παρά παρήγαγαν αισθητικό προϊόν- κάτι που δε νομίζω οτι εννούσε ο Βυγκότσκι όταν μιλαγε για μάθηση μέσω αλληλεπίδρασης στη ζώνη επικείμενης ανάπτυξης, με την υποβοηθητική στάση του εκπαιδευτικού και την παροχή νοητικών εργαλέιων όταν και όπου χρειάζεται: εκείνη καθόταν ΟΛΗ μερα στην καρέκλα της στο μεσον της "παρεούλας" και τα παιδιά σε άλλη τάξη "εργάζονταν" μόνα κάνοντας ...ό,τι να ΄ναι!). 
8. Με αυτό τον τρόπο, ξεκίνησε περίπου 20 ομαδικές εργασίες, που δεν τελείωσαν ποτέ. Ξεκίνησε περίπου 30 διαφορετικές θεματικές προσεγγίσεις (!), που κράτησε μία μέρα και μετα ξέχασε τι συζητούσαν κι έλεγε άλλα! Ήταν τόσο στον κόσμο της, που δυο φορές μεσα στη χρονιά, έκανε εννοιολογικό χάρτη, για θέμα που είχαμε ηδη κάνει τον χάρτη, και ήταν πίσω της, στο πινακα! Η τύπισσα ήταν λες και είχε πέσει απο το διάστημα! Ούτε που ήξερε τι θέμα δουλεύουμε, δε συμμερίστηκε εργασίες από κανένα πρότζεκτ!  Ο εγκέφαλός της ήταν καμένος! 
9. Τον περισσότερο καιρό όταν την ρώταγες "τι κάνατε σήμερα" (για να μην κάνουμε τα ίδια στην δική μου εκπαιδευτική ώρα) απαντούσε "ε, δεν κάναμε κάτι ιδιαίτερο (i.e τίποτα δεν κάναμε δηλαδή), γιατί επρεπε να πάρω τηλέφωνα συναδέλφους να ενημερώσω για την συνάντηση τους συλλόγου/ ή πήγα στην τράπεζα να πληρώσω κάτι του συλλόγου/ ή δεν ήμουν καλά σημερα/ ή μάλωσα με τον σύζυγο/  συζητούσαμε για τον τάδε επειδη χτυπησε τον τάδε στο διάλλειμα και πέρασε η ώρα/ σημερα έπαιζαν τόσο ωραία στις γωνιές που δεν μου έκανε καρδιά να τους μαζέψω για "μάθημα", οπότε κυρίως παίζανε. Και η αγαπημένη της απάντηση τον τελευταίο καιρό ήταν ειρωνική "γιατί ρωτάς, ξεκίνησες την αξιολόγηση";

Αναρωτιέμαι, πόσα κόμπλεξ κουβαλά αυτό το άτομο! Πόσες βαθιές ανασφάλειες! Να βλέπει έναν άλλο εκπαιδευτικό να φτύνει άιμα σε μια τάξη γι' αυτα τα παιδιά. Να βλέπει να στολίζουμε το χώρο μας, να τον φροντίζουμε, να φροντίζουμε την υγεία μας, να προσπαθούμε -εκπαιδευτικοί και παιδιά- να βαλουμε βάσεις για έναν αρμονικό και όμορφο τρόπο ζωής, κι αυτη να έρχεται, να τρωει πατατάκια κάθε πρωί και κρουασάν, να πινει κοκα κολες μπροστά στα παιδιά (τζαμπα οι κατηχήσεις των άλλων για υγιεινη διατροφή), και μετα να πετάει τις συσκευασίες στα κανονικά σκουπίδια, και να πηγαίνουν τα παιδιά (!), να πιανουν και να πετούν μόνα τους στην ανακύκλωση της τάξης τις σακούλες από τις τυρόπιτες της (!!) ή να πλένουν μόνα τους τα κουτιά της κόκα- κόλας της (!!!) για να τα βάλουν ανακύκλωση! Κι αυτό το άτομο, όλη τη χρονιά, δεν σκέφτηκε "ρε παιδί μου, μήπως πρέπει να δουλέψω και λίγο; Έστω, να τηρήσω μια καλύτερη στάση ως "πρότυπο" περιβαλλοντικής εκπαίδευσης ή αγωγής υγείας! Όχι! Εκεί: ούτε να κάνει κάποια εκπαιδευτική δραστηριοότητα, ούτε να κρατα μια πιο political correct κοινωνική στάση! Άγνοια; Αναισθησία; Τεμπελία; Δεν ξερω πια...

Αυτό το άτομο (το "πλάσμα" όπως θα έλεγε μια ψαγμένη φίλη συνάδελφος), είναι ένα από τα "πλάσματα" που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, και κάνουν το μισό πληθυσμό της χώρας να βρίζει τους δημόσιους υπαλλήλους και να τους λένε τεμπέληδες. Αυτό το "πλάσμα", την τελευταία εβδομάδα, ερχόταν σχολείο για μισή ώρα (παρότι οι υπολοιποι συνάδελφοι ήμασταν εκεί σε πλήρες ωράριο και μάλιστα καθόμασταν παραπίσω, γιατί είχαμε την απίστευτη χαρτούρα με την αξιολόγηση, τις εγγραφές, την αποστολή ενός κάρου εγγράφων για το κλέισιμο της χρονιας στους προϊσταμένους κλπ, κλπ. Αυτό το "πλάσμα", που παλεύει για το καλό της εκπαίδευσης και του κλάδου- δηλαδή των άλλων εκπαιδευτικών- επι του πρακτέου,  επί δύο χρόνια δεν έχει προσφέρει εκπαιδευτικό έργο και επίσης είναι κάκιστη συνάδελφος, αφού δεν έχει βοηθήσει σε τίποτα και δεν έχει αναλάβει καμία ευθύνη ως μέλος μιας ομάδας εκπαιδευτικών που εργαζόνται σε ένα σχολείο!.

Κι ένα τελευταίο για να καταλάβετε την ποιότητα του "πλάσματος": επεμενε να δηλώσουμε οτι έκανε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, για το οποίο όμως αρνούταν να συμπληρώσει τις απαραίτητες φόρμες ("δε χρειαζόμαστε αποδεικτικά"), επειδή αφενός ειχε πολύ γράψιμο (τεμπέλα), αφετέρου έπρεπε να περιγράψει συγκεκριμένες εκπαιδευτικές δραστηριότητες (ενώ δεν ειχε κάνει τίποτα). Όμως επέμενε να πουμε ότι το έκανε, για να πάρει τη βεβαίωση εφαρμογής, κάτι που πιθανά θα της χρειαστεί για την αξιολόγηση! Μια αξιολόγηση, που μια ολόκληρη χρονιά μας έλεγε πώς "δε φοβάται" και "δεν πρόκειται να φέρει απολύσεις" αλλά την πολεμούσε επειδή "θα υποβάθμιζε την ποιότητα της εκπαίδευσης" (που η ίδια φρόντιζε τόσο το υψηλό της επίπεδο, με την διαρκή ανευθυνότητα, ανοργανωσιά, τεμπελιά, ανωριμότητα,αντισυναδελφικότητα, που επέδειξε όλη τη χρονιά)! Αυτό το "πλάσμα" ενδιαφέρεται γαι το γενικό καλό της εκπαίδευσης, αγνοώντας το ειδικό καλό των παιδιών της τάξης του (με τα οποία παιδιά δεν ασχολήθηκε παρά μόνο στο κομμάτι να μάθουν να αντιγράφουν το όνομα τους, όλη τη χρονιά)!

Με κάτι τέτοιους "εκπαιδευτικούς" ανάμεσά μας, πραγματικά σκέφτομαι: δε χρειαζόμαστε το υπουργείο να υποβαθμίσει την εκπαίδευση, δε χρειαζόμαστε θεσμική παράμβαση, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας! Με το να περιθάλπουμε τέτοια άτομα, να τα καλύπτουμε στους γονείς, στους προϊσταμένους "για να μην τη διώξουν την καημένη, που έχει τόσα προσωπικά προβλήματα". Έξω περιμένουν χιλιάδες εκπαιδευτικοί, που έχουν τις γνώσεις και έχουν όρεξη να δουλέψουν, και εμείς κραταμε τους τεμπέλιδες και δεν μιλάμε, γιατί είναι "αντισυναδελφικό"! 

Αντισυναδελφικό είναι να λουφάρεις διαρκώς και ο άλλος να δουλεύει διπλά για να μαζέψει τα σκατά σου. Αντισυναδελφικό είναι να θες  όλα τα δικαιώματα του  δημοσίου υπαλλήλου αλλά τις υποχρεώσεις της θέσεις σου να της φορτώνεις στους άλλους! Αντισυναδελφικό είναι να καρπώνεσαι την προσωπική εργασία του άλλου και να κάνεις μόστρα στους γονείς! Αντισυναδελφικό είναι να σε βρίζει ο άλλος που δε δουλεύεις, να του λες "έχεις δίκιο, δεν έχω προσφέρει τίποτα φέτος σε αυτά τα παιδιά" και μετα, αντί να αλλάξεις στάση, να παίρνεις μια μεγαλύτερη τσουγκράνα για να ξύνεσαι! 

Αν αυτά συνεβαιναν σε μια ιδιωτική επιχείρηση, αυτή η κυρία θα είχε πάρει πόδι, πολυ πριν μου τσακίσει το νευρικό σύστημα. Γιατί ένας προϊστάμενος θα την είχε σουτάρει ως μη παραγωγική.

Αλλά οι συνδικαλιστές τώρα θα πουν "παραγωγική"; "Δε μπορείς να ποσοτικοποιήσεις την ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου..." κι άλλα γλαφυρά. Η ποιότητα εξάλλου είναι αυτό που  ενδιαφέρει του συνδικαλιστές. Η συγκεκριμένη, εξάλλου, συνδικαλίστρια, το απέδειξε όλη τη χρονιά με το προσωπικό παράδειγμά της. Μην τα ξαναλέμε τώρα.

Καλοκαιρινές διακοπές, απ' του χρόνου...

Ο Λόνυ μου γαργαλάει τη μύτη ακριβώς τη στιγμή που με φιλάει ο Τζέιμς. Κουνάω το χέρι μου νευριασμένη, «μμμ» μουγκρίζω «φύγε». 

Μέχρι να καταφέρω να με φιλήσει ο Τζέιμς έχω πηδήξει από ένα κτήριο (δε θυμάμαι γιατί), πασχίζω να αποτελειώσω ένα επιστημονικό άρθρο (το ζήτησε  η σύμβουλος), φοράω ένα 50ς φλοράλ φόρεμα και βρισκομαι στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Φιλιπ Ροθ στο Λονδίνο (όπου με έχει αναγκάσει να πάω ο εκδότης μου, για να κάνω δημόσιες σχέσεις). Ακούω υπομονετικά τον Τζέιμς ΜακΑβόυ να με πρήζει για τη γυναίκα του και όταν του λέω «ποια φιλάει καλύτερα, η Κιρα Νάιτλι ή η Αντζελίνα Τζολί;» (είμαι σιγουρη ότι θα με ρωτησει κανενα τέτοιο κουτσομπολιό η Ρίτα όταν γυρισω Ελλάδα) μου λέει «μπορεί να συμμετάσχει και τρίτη διαγωνιζόμενη;» και με φιλάει. 

Και ο Λόνυ βρίσκει την ώρα, εκείνη τη στιγμή, να με γαργαλάει με την ουρά του, σκαρτς σκράτς με το πόδι του, "ξύπνησες"; Ε,ξύπνησα γατούλη, αφού λύσσαξες να μου το χαλάσεις. Ξύπνησα…

Τρελή ζέστη στα νότια προάστια, βούρτσισμα στα δόντια και κονσίλερ κάτω από τα μάτια, καφές μπας και συνέλθω και μετά τελευταίες διορθώσεις στο κείμενο (που εδέησε να τις στείλει ο Μεγάλος).  Σε ποιον να βασιστούμε σήμερα για τον σχολιασμό των σχολίων του Μεγάλου;  Στον τύπο από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο ή στον παλαβό από το Κέμπριτζ; Ποιο κομμάτι της θεωρίας να αξιοποιήσω το κοινωνιολογικό ή το ψυχολογικό; Για να μπω και μια στιγμή να δω αν βγήκαν οι μεταθέσεις... 

Όχι Τζέιμς, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να χοροπηδάς μέσα στο κεφάλι μου. Το ξέρω ότι έχουμε αφήσει κάτι στη μέση, αλλά δε θα κάτσω τώρα να γράψω για εσένα. Πρέπει να τελειώνω με το διδακτορικό, λέμε! «Moro mou, you have all the time in the world to do that» λέει εκείνος –και το «moro» με πολλά ρρρρρ, σαν γνήσιος Σκωτζέζος.

Αλλά δε φταίει αυτός, όχι: η φαντασία μου τα φταίει! Και η εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για εμένα! 

 

«Σε δυο χρόνια», μου είχε πει ο Μεγάλος, «θα το ξεπετάξεις εσύ το διδακτορικό, έτσι που δουλεύεις».

 «Α, ο Μεγάλος είναι σπαθί, ο λόγος του είναι νόμος» είχε πει ένας φίλος του. 

Ο Μεγάλος είναι σπαθί και κανείς δεν αμφιβάλει, αλλά το τα άστρα και η υγεία του είχαν διαφορετική άποψη και τελικά έχω πάει τρία χρόνια πίσω, με το διδακτορικό ακόμα ατελείωτο, σ’ ένα σχολειό στο πουθενά, με μια σύμβουλο που περιμένει το κείμενο,  να ψάχνω εκδότη για το καινούριο μου βιβλίο, κι ανάμεσα σε αυτά, ο Τζέιμς περιμένει να ξαναπάω για ύπνο για να τελειώσουμε ό,τι αφήσαμε στη μέση.  

«Τι εννοείς μπορεί ως τον Οκτώβρη να έχει διαλυθεί το Τμήμα, και να μην προλάβει να στηρίξει το διδακτορικό της;" τον ρωτά ο κολλητός του, "τι θα κάνεις για το κορίτσι τώρα»;

«Τι άλλο να κάνω; Ό,τι μπορούσα να κάνω για να της καταστρέψω τη ζωή το έκανα, πόσα πια να κάνω κι εγώ» λέει ο Μεγάλος και γελά αυτοσαρκαζόμενος.

Δε νιώθω καλά, σας λέω!

«Πώς είσαι έτσι; Λες και σου έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!» λέει η αδερφή μου. 

«Κοντά έπεσες, βασικά ο Κρόνος της έχει πέσει καιρό τώρα στο κεφάλι, κι αυτό δεν το λες καλό» λέει η Ρίτα. 

«Πάλι έτσι θα το περάσω το καλοκαίρι! Σαν κατάδικος! Στα κάτεργα! Να σουλουπώνω το διδακτορικό, να ετοιμάζω την παρουσίαση, να γράφω επιστημονικά άρθρα, να τρώω απορρίψεις απο εκδοτικούς, να πηγαίνω γυμναστήριο ψυχαναγκαστικά παρότι βαριέμαι, να μην έχω λεφτά να πάω διακοπές και να σπαταλάω ώρες και χρήμα στα σαπιοκάραβα της Σάμου, για να φτάνω τελικά στο νησί και να μην κάνω και τίποτα με τον καλό μου, γιατί θα περναει το χρόνο του ή με πελάτες ή με φιλους του!

«Τα σαπιοκάραβα της Σκωτία εννοείς;» λέει εκείνος «γιατί μου είχες τάξει να έρθεις Εδιμβούργο»!

«Ρε Τζέιμς, δε μας φτάνουν οι ρεαλιστικοί, θα μας κάνουν παράπονα και οι φανταστικοί φίλοι τώρα; Ποια Σκωτία; Έχω εγώ λεφτά να έρθω Σκωτία; Εμείς θα τα λέμε στον ύπνο μου, είναι πιο οικονομικό. Άσε που η ζωή στα όνειρα είναι σαφώς καλύτερη»!

Όταν όλα πηγαίνουν τόσο χάλια, όπως τώρα, σκέφτομαι οτι βλέπω εναν εφιάλτη όλη μέρα, και μόλις πέσω για ύπνο, θα ξυπνήσω από αυτόν. Ισως γι΄ αυτό να νυστάζω διαρκώς. Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον εφιάλτη. Θέλω να πάω για ύπνο και να ξυπνήσω στο σκωτσέζικο ύπαιθρου. Ο Τζέιμς και να μου δείχνει τον Φούρνο που δούλευε κάποτε και γκλασάριζε γλυκά. Να μου αφιερώνει χρόνο και να μη με πρήζει με τους φίλους ή τους πελάτες του...

5 τρόποι να καλυτερεύσουν οι Ευρωεκλογές στην Ελλάδα

1. Βάλ'τε τις Ευρωεκλογές την πρώτη εβδομάδα των εκλογών, μαζί με τις Δημοτικές- Περιφερειακές. Όχι επειδή δε θέλουμε να πάει να ψηφίσει ο κόσμος (γιατί μας βολεύει να λέμε οτι είχαμε αποχή και το αποτελεσμα δεν είναι και τόσο έγκυρο), να τα σπάμε σε δύο, επειδή ξέρουμε οτι στις δεύτερες-επαναληπτικές εκλογές, πάνε οι μισοί από τις πρώτες!

2. Βρείτε τρόπο να μαζέψετε τους νέους απο τις καφετέριες, γιατί μόνο οι άνω των 60 πάνε να ψηφίσουν, με 32 βαθμούς Κυριακάτικα- οι άλλοι πάνε για μπάνιο (μετά, όταν οι Γερμανοί λένε οτι είμαστε ο λαός του φραπέ, παρεξηγιώματσε).

3. Απαγορέψτε το εκλογικό δικαίωμα για συγκεκριμένες κατηγορίες π.χ. ηλικίες 18-23. Μόνο έτσι ο Έλληνας, που το θεωρεί υποχρέωση και μεγάλο ξεβόλεμα να τρέχει να ψηφίζει στο χωριό (αλλα δε φέρνει και τα εκλογικά δικαιώματα εκεί που διαμένει, γιατί θέλει να έχει και πελατειακή σχέση με τους τοπικούς άρχοντες εκεί),  θα ξεσηκωθεί και θα πει "ε, όχι, δεν ανέχομαι να μου απαγορεύεται το δικαίωμα του εκλέγειν, φεύγω απο την ξαπλώστρα μου, και πάω να ψηφίσω"! 

4. Nα κάνετε μια καμπάνια, να θυμίσετε στους ψηφοφόρους, οτι οι ευρωεκλογές δεν είναι τηλεοπτικό σόου που κάποιοι σελέμπριτιες (ποδοσφαιριστές, ηθοποιοί, αιωνόβιοι πολιτικοί, σταρ του εναλλακτικού -ανεξάρτητου χώρου) προσπαθούν να μας πείσουν οτι μπορούν να σταθούν σαν πολιτικοί. Το θέμα είναι πραγματικά να ξέρουν να μιλήσουν και να σταθούν ως πολιτικοί εκπρόσωποι μιας χώρας. 

5. Ας φτιάξει κάποιο κανάλι ένα τηλεοτικό σόου, τύπου Your face sounds political ή So you think you can govern. Να πηγαίνουν εκεί όλα τα σελέμπριτις για φιλανθρωπικό σκοπό: να βγάζουν το άχτι της εθνικοπατριωτικής φιλοδοξίας τους, ενώ παράλληλα τα έσοδα απο τα τηλεφωνα ψηφοφορίας να πηγαίνουν στα εθνικά ταμεία για αποσβεση του χρέους. Αν αυτό δεν είναι μια πολιτική θέση που μπορούν να στηρίξουν τα σελέμπριτις, τι είναι;

Σε τι δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τον επιβλέποντα

1. Στην δομή του κειμένου. Ειδικά αν ο άνθρωπος είναι και τον θετικών επιστημών, θα σε πείσει να βγάλεις ένα κείμενο μέσα στην παθητική σύνταξη (θα βρίθει ουσιαστικών και θα ψάχνεις ρήμα στην ενεργητική με το τουφέκι). Ο αναγνώστης θα διαβάζει και θα νομίζει ότι όλα γίνονται από μόνα τους στο έργο σου. 

2. Στη μορφολογία του κειμένου. Θα σου πει να κατεβάσεις το αρχείο μορφολογίας διπλωματικών εργασιών και να κάνεις επακριβώς ό,τι λέει. Μετά θα κοιτάξεις πάνω στο γραφείο του και θα βρεις τρία διδακτορικά άλλων, που το ένα δεν έχει παραγράφους, το άλλο θα έχει διάστιχο ό,τι να΄ναι και το τρίτο δεν έχει στοίχιση. Στα εξώφυλλα ο καθένας θα γράφει τον πόνο του, με άλλη γραμματοσειρά. Με λίγα λόγια, σε αυτά τα τυπικά μάλλον δεν δίνουν μεγάλη σημασία. Εντάξει, μην πας να βάλεις την πιο κοριτσίστικη γραμματοσειρά σου ή εκείνην που παραπέμπει σε logo heavy-metal συγκροτημάτων, αλλά π.χ στις επικεφαλίδες σου μπορείς να βάλεις και κάποια άλλη από την Times New Roman.  Μπες εδώ να χαζέψεις εξώφυλλα και μορφή διδακτορικών, να πάρεις ιδέες (το window-shopping του σπασίκλα)! 

3. Σε ακραίες συμπεριφορές. Τόσο στο κράξιμο όσο και στους επαίνους. Παίζει να έχει στραβώσει γιατί δεν αποδεικνύεται η θέση που ήθελε αυτός, όπως ήθελε αυτός. Παίζει να είσαι το αγαπημένο του παιδί, ο γιος που πάντα ήθελε να έχει. Παίζει να του έβγαλες τρελή δουλειά, παίζει να τον έχωσες σε τρελή δουλειά και να σε έχει στη μπούκα! Σε κάθε περίπτωση, στα διδακτορικά ισχύει ότι ισχύει σε κάθε ανθρώπινη σχέση: όταν ο άλλος είναι στα άκρα- φρικαρισμένος ή ευτυχισμένος- βάζεις κερί στα αφτιά. Ακούμε τους ανθρώπους όταν είναι νηφάλιοι. Στις άλλες περιπτώσεις, απλώς αποπροσανατολίζουν από το στόχο!

4. Στο πότε θα τελειώσεις! Θα σου βάζει τρελά deadlines, θα σκίζεσαι στη δουλειά, στο μεταξύ θα το έχει ξεχάσει ότι σου είχε πει να τελειώσεις και θα σου έχει βρει μια νέα θεωρία να ξανακάνεις την ανάλυση! Θα δουλεύεις καλοκαίρι για να παραδόσεις φθινόπωρο και θα έχει ξεχάσει να σου πει ότι παίρνει sabbatical και δε μπορεί να σου υπογράψει, μέχρι να ξαναγυρίσει σε τάξη! Γι΄αυτό το λόγο να θυμάσαι ότι οι Επιβλέποντες είναι σαν τους μάστορες, ποτέ δεν τελειώνουν κάτι στην ώρα τους. Ό,τι χρονοδιάγραμμα σου βγάλει, βάλε κι έναν χρόνο ακόμα.

5. Στο ότι ενδιαφέρεται γι' αυτό που κάνεις, πραγματικά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται γι΄αυτό που κάνεις. Γιατί είναι πολύ εξειδικευμένο και μόνο εσύ τρώγεσαι μαζί του. Οπότε, μην έχεις παράλογες απαιτήσεις- να σου απαντάνε στα μέιλ, να ασχολούνται με τα προβλήματα και τα κολλήματα σου. Είσαι μόνος εκεί έξω φιλαράκο...