Οι υπόλοιποι, μπορούμε να περιμένουμε μια έγκυρη έρευνα που να αφορά
την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Λέω "έγκυρη" όχι μόνο επειδή θα έχει για πειραματόζωα ανώτερα
θηλαστικά, αλλά επειδή πιθανά θα λαμβάνει υπόψην πολλές μεταβλητές, όπως ο προσανατολισμός των δυο δωματίων,η ποσότητα θερμότητας, ηλιακής ακτινοβολίας, παροχής νερού, φροντίδας που έλαβαν τα δύο φυτά
κ.α.
Στο μεταξύ, όσο περιμένουμε αυτήν την έρευνα, ας δώσουμε συγχαρητήρια στη μητέρα του κάρδαμου, που δεν επέτρεψε στο παιδί της να έχει κινητό, έχοντας διασθανθεί τις επιπτώσεις στη υγεία του.
Κάθε εκπαιδευτικός, όσο και να αγαπάει τη δουλειά του, τα παιδιά, την δημιουργική αλληλεπίδραση μαζί τους, ζει γι' αυτές τις στιγμές: που το σχολείο κλείνει. Για εμένα αυτή η στιγμή, δεν σημαίνει απαραίτητα αραλίκι όσο αποτοξίνωση από ένα περιβάλλον που συχνά, μπορεί να σου τσακίσει το νευρικό σύστημα!
Φέτος το εζησα αυτό, εχόντας ως "συνάδελφο" (μάλλον "αντίπαλο", όπως το βίωσα εν τέλει) μια επαγγελματία συνδικαλίστρια. Τονίζω το επαγγελματία συνδικαλίστρια, διότι όσα την πληρωνε το ελληνικό δημόσιο τα άξιζε επάξια για το συνδικαλιστικό της έργο, μα ούτε δεκάρα από αυτά για το εκπαιδευτικό! Κι αυτό γιατί δεν πάραξε καθόλου!
Αργούσε συστηματικά να έρθει σχολείο (καθυστέρηση μισής ώρας, τουλάχιστον δυο μερες κάθε εβδομάδα, χωρίς να ενημερώσει κανέναν οτι θα αργήσει)
Κανονιζε ραντεβού με συναδέλφους σε άλλα σχολεία για ενημερώσεις, πριν τελειώσει το ωράριο της (και παραταγε τα παιδιά σε άλλους)
Στην τάξη παρείχε δασκαλοκεντρική διδασκαλία, κατά την οποία μιλούσε η ίδια για ώρες (παρότι το Αναλυτικό Πρόγραμμα μιλά για βιωματική μάθηση και όχι συστημα linguaphone -αν ηταν έτσι, τους βαζαμε και μια κασέτα να τους κανει υπνοπαιδεία, μη τα ξυπναμε τα παιδιά άγριο χάραμα να πάνε σχολείο!). Οταν, αρχή της χρονιάς, της ειπα "για το θέμα αυτό τα παιδιά έχουν ζητήσει να μάθουν αυτά και να κάνουν εκείνα, έλα να μοιράσουμε δραστηριότητες, διάλεξε τι θες να πάρεις" είπε "α, εγω θα πάρω αυτά που θέλουν να μάθουν- τις χειροτεχνίοες κάνε τις εσύ"! Της ειπα "ξέρεις, τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που θέλουν κάνοντας αυτά που έχουν ζητήσει"! Ε, σε ντουβάρι να μίλαγα, καλύτερη συνεργασία θα είχαμε πετυχει! Αυτή όλη μέρα μίλαγε, κι εγώ όλη μέρα έκανα με τα παιδιά!
Ως εκ τούτου, εννοείται οτι δεν έκανε κανένα φύλλο εργασίας (και με αυτό εννοώ ουτε καν ελεύθερο φύλλο, ουτε καν ελεύθερη ζωγραφική, όχι φωτοτυπία! Κανένα, μηδέν, νάδα!) Παρόλα αυτά πίστευε οτι κάλυψε με επιτυχία όλα τα γνωστικά αντικείμενα (κι ας μην είχε κανενα ντοκουμέντο για να αξιολογήσει την πρόοδο των παιδιών και την επιτυχία των μεθόδων διδασκαλίας της).
Παρότι δεν βοήθησε καθόλου στην αναδυόμενη γραφή, είχε το θράσος να λέει στους γονείς οτι τα παιδιά τους (που εγώ είχα μάθει να γράφουν) έκαναν ορθογραφικά λάθη (!) ή έγραφαν καθρεπτικά "να το προσέξετε λίγο αυτό, γράφει ανάποδα" (!!).
Παρότι δεν έκανε φυλλα εργασίας, στις συγκεντρώσεις γονέων χρησιμοποιούσε τον φάκελο αξιολόγησης, με τις εργασίες που ειχαν κάνει μαζι μου τα παιδιά (τα δικά μου φύλλα εργασίας), καμάρωνοντας μπροστά στους γονείς με το πόσα έμαθαν τα παιδιά μας φέτος! Και ξαναλέω, δεν είχε κανει ΚΑΝΕΝΑ φυλλο εργασίας η ίδια!
Όλη τη χρονιά έκανε τρεις (3) ομαδικές εργασίες, κατα τις οποίες, τα παιδιά παρατημένα και χωρίς επίβλεψη, γκρέμιζαν κυριως το σχολείο και κατέστρεφαν υλικά, παρά παρήγαγαν αισθητικό προϊόν- κάτι που δε νομίζω οτι εννούσε ο Βυγκότσκι όταν μιλαγε για μάθηση μέσω αλληλεπίδρασης στη ζώνη επικείμενης ανάπτυξης, με την υποβοηθητική στάση του εκπαιδευτικού και την παροχή νοητικών εργαλέιων όταν και όπου χρειάζεται: εκείνη καθόταν ΟΛΗ μερα στην καρέκλα της στο μεσον της "παρεούλας" και τα παιδιά σε άλλη τάξη "εργάζονταν" μόνα κάνοντας ...ό,τι να ΄ναι!).
Με αυτό τον τρόπο, ξεκίνησε περίπου 20 ομαδικές εργασίες, που δεν τελείωσαν ποτέ. Ξεκίνησε περίπου 30 διαφορετικές θεματικές προσεγγίσεις (!), που κράτησε μία μέρα και μετα ξέχασε τι συζητούσαν κι έλεγε άλλα! Ήταν τόσο στον κόσμο της, που δυο φορές μεσα στη χρονιά, έκανε εννοιολογικό χάρτη, για θέμα που είχαμε ηδη κάνει τον χάρτη, και ήταν πίσω της, στο πινακα! Η τύπισσα ήταν λες και είχε πέσει απο το διάστημα! Ούτε που ήξερε τι θέμα δουλεύουμε, δε συμμερίστηκε εργασίες από κανένα πρότζεκτ! Ο εγκέφαλός της ήταν καμένος!
Τον περισσότερο καιρό όταν την ρώταγες "τι κάνατε σήμερα" (για να μην κάνουμε τα ίδια στην δική μου εκπαιδευτική ώρα) απαντούσε "ε, δεν κάναμε κάτι ιδιαίτερο (i.e τίποτα δεν κάναμε δηλαδή), γιατί επρεπε να πάρω τηλέφωνα συναδέλφους να ενημερώσω για την συνάντηση τους συλλόγου/ ή πήγα στην τράπεζα να πληρώσω κάτι του συλλόγου/ ή δεν ήμουν καλά σημερα/ ή μάλωσα με τον σύζυγο/ συζητούσαμε για τον τάδε επειδη χτυπησε τον τάδε στο διάλλειμα και πέρασε η ώρα/ σημερα έπαιζαν τόσο ωραία στις γωνιές που δεν μου έκανε καρδιά να τους μαζέψω για "μάθημα", οπότε κυρίως παίζανε. Και η αγαπημένη της απάντηση τον τελευταίο καιρό ήταν ειρωνική "γιατί ρωτάς, ξεκίνησες την αξιολόγηση";
Αναρωτιέμαι, πόσα κόμπλεξ κουβαλά αυτό το άτομο! Πόσες βαθιές ανασφάλειες! Να βλέπει έναν άλλο εκπαιδευτικό να φτύνει άιμα σε μια τάξη γι' αυτα τα παιδιά. Να βλέπει να στολίζουμε το χώρο μας, να τον φροντίζουμε, να φροντίζουμε την υγεία μας, να προσπαθούμε -εκπαιδευτικοί και παιδιά- να βαλουμε βάσεις για έναν αρμονικό και όμορφο τρόπο ζωής, κι αυτη να έρχεται, να τρωει πατατάκια κάθε πρωί και κρουασάν, να πινει κοκα κολες μπροστά στα παιδιά (τζαμπα οι κατηχήσεις των άλλων για υγιεινη διατροφή), και μετα να πετάει τις συσκευασίες στα κανονικά σκουπίδια, και να πηγαίνουν τα παιδιά (!), να πιανουν και να πετούν μόνα τους στην ανακύκλωση της τάξης τις σακούλες από τις τυρόπιτες της (!!) ή να πλένουν μόνα τους τα κουτιά της κόκα- κόλας της (!!!) για να τα βάλουν ανακύκλωση! Κι αυτό το άτομο, όλη τη χρονιά, δεν σκέφτηκε "ρε παιδί μου, μήπως πρέπει να δουλέψω και λίγο; Έστω, να τηρήσω μια καλύτερη στάση ως "πρότυπο" περιβαλλοντικής εκπαίδευσης ή αγωγής υγείας! Όχι! Εκεί: ούτε να κάνει κάποια εκπαιδευτική δραστηριοότητα, ούτε να κρατα μια πιο political correct κοινωνική στάση! Άγνοια; Αναισθησία; Τεμπελία; Δεν ξερω πια...
Αυτό το άτομο (το "πλάσμα" όπως θα έλεγε μια ψαγμένη φίλη συνάδελφος), είναι ένα από τα "πλάσματα" που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, και κάνουν το μισό πληθυσμό της χώρας να βρίζει τους δημόσιους υπαλλήλους και να τους λένε τεμπέληδες. Αυτό το "πλάσμα", την τελευταία εβδομάδα, ερχόταν σχολείο για μισή ώρα (παρότι οι υπολοιποι συνάδελφοι ήμασταν εκεί σε πλήρες ωράριο και μάλιστα καθόμασταν παραπίσω, γιατί είχαμε την απίστευτη χαρτούρα με την αξιολόγηση, τις εγγραφές, την αποστολή ενός κάρου εγγράφων για το κλέισιμο της χρονιας στους προϊσταμένους κλπ, κλπ. Αυτό το "πλάσμα", που παλεύει για το καλό της εκπαίδευσης και του κλάδου- δηλαδή των άλλων εκπαιδευτικών- επι του πρακτέου, επί δύο χρόνια δεν έχει προσφέρει εκπαιδευτικό έργο και επίσης είναι κάκιστη συνάδελφος, αφού δεν έχει βοηθήσει σε τίποτα και δεν έχει αναλάβει καμία ευθύνη ως μέλος μιας ομάδας εκπαιδευτικών που εργαζόνται σε ένα σχολείο!.
Κι ένα τελευταίο για να καταλάβετε την ποιότητα του "πλάσματος": επεμενε να δηλώσουμε οτι έκανε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, για το οποίο όμως αρνούταν να συμπληρώσει τις απαραίτητες φόρμες ("δε χρειαζόμαστε αποδεικτικά"), επειδή αφενός ειχε πολύ γράψιμο (τεμπέλα), αφετέρου έπρεπε να περιγράψει συγκεκριμένες εκπαιδευτικές δραστηριότητες (ενώ δεν ειχε κάνει τίποτα). Όμως επέμενε να πουμε ότι το έκανε, για να πάρει τη βεβαίωση εφαρμογής, κάτι που πιθανά θα της χρειαστεί για την αξιολόγηση! Μια αξιολόγηση, που μια ολόκληρη χρονιά μας έλεγε πώς "δε φοβάται" και "δεν πρόκειται να φέρει απολύσεις" αλλά την πολεμούσε επειδή "θα υποβάθμιζε την ποιότητα της εκπαίδευσης" (που η ίδια φρόντιζε τόσο το υψηλό της επίπεδο, με την διαρκή ανευθυνότητα, ανοργανωσιά, τεμπελιά, ανωριμότητα,αντισυναδελφικότητα, που επέδειξε όλη τη χρονιά)! Αυτό το "πλάσμα" ενδιαφέρεται γαι το γενικό καλό της
εκπαίδευσης, αγνοώντας το ειδικό καλό των παιδιών της τάξης του (με τα οποία παιδιά δεν ασχολήθηκε παρά μόνο στο κομμάτι να μάθουν να αντιγράφουν το όνομα τους, όλη τη χρονιά)!
Με κάτι τέτοιους "εκπαιδευτικούς" ανάμεσά μας, πραγματικά σκέφτομαι: δε χρειαζόμαστε το υπουργείο να υποβαθμίσει την εκπαίδευση, δε χρειαζόμαστε θεσμική παράμβαση, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας! Με το να περιθάλπουμε τέτοια άτομα, να τα καλύπτουμε στους γονείς, στους προϊσταμένους "για να μην τη διώξουν την καημένη, που έχει τόσα προσωπικά προβλήματα". Έξω περιμένουν χιλιάδες εκπαιδευτικοί, που έχουν τις γνώσεις και έχουν όρεξη να δουλέψουν, και εμείς κραταμε τους τεμπέλιδες και δεν μιλάμε, γιατί είναι "αντισυναδελφικό"!
Αντισυναδελφικό είναι να λουφάρεις διαρκώς και ο άλλος να δουλεύει διπλά για να μαζέψει τα σκατά σου. Αντισυναδελφικό είναι να θες όλα τα δικαιώματα του δημοσίου υπαλλήλου αλλά τις υποχρεώσεις της θέσεις σου να της φορτώνεις στους άλλους! Αντισυναδελφικό είναι να καρπώνεσαι την προσωπική εργασία του άλλου και να κάνεις μόστρα στους γονείς! Αντισυναδελφικό είναι να σε βρίζει ο άλλος που δε δουλεύεις, να του λες "έχεις δίκιο, δεν έχω προσφέρει τίποτα φέτος σε αυτά τα παιδιά" και μετα, αντί να αλλάξεις στάση, να παίρνεις μια μεγαλύτερη τσουγκράνα για να ξύνεσαι!
Αν αυτά συνεβαιναν σε μια ιδιωτική επιχείρηση, αυτή η κυρία θα είχε πάρει πόδι, πολυ πριν μου τσακίσει το νευρικό σύστημα. Γιατί ένας προϊστάμενος θα την είχε σουτάρει ως μη παραγωγική.
Αλλά οι συνδικαλιστές τώρα θα πουν "παραγωγική"; "Δε μπορείς να ποσοτικοποιήσεις την ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου..." κι άλλα γλαφυρά. Η ποιότητα εξάλλου είναι αυτό που ενδιαφέρει του συνδικαλιστές. Η συγκεκριμένη, εξάλλου, συνδικαλίστρια, το απέδειξε όλη τη χρονιά με το προσωπικό παράδειγμά της. Μην τα ξαναλέμε τώρα.
Ο
Λόνυ μου γαργαλάει τη μύτη ακριβώς τη στιγμή που με φιλάει ο Τζέιμς.
Κουνάω το χέρι μου νευριασμένη, «μμμ» μουγκρίζω «φύγε».
Μέχρι να
καταφέρω να με φιλήσει ο Τζέιμς έχω πηδήξει από ένα κτήριο (δε θυμάμαι
γιατί), πασχίζω να αποτελειώσω ένα επιστημονικό άρθρο (το ζήτησε η σύμβουλος), φοράω ένα 50ς φλοράλ φόρεμα και βρισκομαι στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του
Φιλιπ Ροθ στο Λονδίνο (όπου με έχει αναγκάσει να πάω ο εκδότης μου, για να κάνω δημόσιες σχέσεις). Ακούω υπομονετικά
τον Τζέιμς ΜακΑβόυ να με πρήζει για τη γυναίκα του και όταν του λέω
«ποια φιλάει καλύτερα, η Κιρα Νάιτλι ή η Αντζελίνα Τζολί;» (είμαι
σιγουρη ότι θα με ρωτησει κανενα τέτοιο κουτσομπολιό η Ρίτα όταν
γυρισω Ελλάδα) μου λέει «μπορεί να
συμμετάσχει και τρίτη διαγωνιζόμενη;» και με φιλάει.
Και ο Λόνυ βρίσκει
την ώρα, εκείνη τη στιγμή, να με γαργαλάει με την ουρά του, σκαρτς
σκράτς με το πόδι του, "ξύπνησες"; Ε,ξύπνησα γατούλη, αφού λύσσαξες να μου το χαλάσεις. Ξύπνησα…
Τρελή ζέστη στα νότια προάστια, βούρτσισμα στα δόντια και κονσίλερ κάτω από τα μάτια, καφές μπας και
συνέλθω και μετά τελευταίες διορθώσεις στο κείμενο (που εδέησε να τις στείλει ο Μεγάλος). Σε ποιον να βασιστούμε σήμερα για τον σχολιασμό των σχολίων του Μεγάλου; Στον τύπο από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο ή στον παλαβό από το Κέμπριτζ;
Ποιο κομμάτι της θεωρίας να αξιοποιήσω το κοινωνιολογικό ή το ψυχολογικό; Για να μπω και μια στιγμή να δω αν βγήκαν οι μεταθέσεις...
Όχι Τζέιμς, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να χοροπηδάς μέσα στο κεφάλι
μου. Το ξέρω ότι έχουμε αφήσει κάτι στη μέση, αλλά δε θα κάτσω τώρα να
γράψω για εσένα. Πρέπει να τελειώνω με το διδακτορικό, λέμε! «Moro mou,
you have all the time in the world to do that» λέει εκείνος –και το
«moro» με πολλά ρρρρρ, σαν γνήσιος Σκωτζέζος.
Αλλά δε φταίει αυτός, όχι: η φαντασία μου τα φταίει! Και η εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για εμένα!
«Σε δυο χρόνια», μου είχε πει ο Μεγάλος, «θα το ξεπετάξεις εσύ το διδακτορικό, έτσι που δουλεύεις».
«Α, ο Μεγάλος είναι σπαθί, ο λόγος του είναι νόμος» είχε πει ένας φίλος του.
Ο Μεγάλος είναι σπαθί και κανείς δεν αμφιβάλει, αλλά το
τα άστρα και η υγεία του είχαν διαφορετική άποψη και τελικά έχω πάει τρία χρόνια πίσω, με το διδακτορικό ακόμα ατελείωτο, σ’ ένα σχολειό στο πουθενά, με μια σύμβουλο που περιμένει το κείμενο, να ψάχνω εκδότη για το καινούριο μου βιβλίο, κι ανάμεσα σε αυτά, ο Τζέιμς περιμένει να ξαναπάω για ύπνο για να
τελειώσουμε ό,τι αφήσαμε στη μέση.
«Τι
εννοείς μπορεί ως τον Οκτώβρη να έχει διαλυθεί το Τμήμα, και να μην προλάβει να στηρίξει το διδακτορικό της;" τον ρωτά ο κολλητός του, "τι θα κάνεις για το κορίτσι τώρα»;
«Τι άλλο
να κάνω; Ό,τι μπορούσα να κάνω για να της καταστρέψω τη ζωή το έκανα,
πόσα πια να κάνω κι εγώ» λέει ο Μεγάλος και γελά αυτοσαρκαζόμενος.
Δε νιώθω καλά, σας λέω!
«Πώς
είσαι έτσι; Λες και σου έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!» λέει η αδερφή
μου.
«Κοντά έπεσες, βασικά ο Κρόνος της έχει πέσει καιρό τώρα στο κεφάλι, κι αυτό δεν το λες καλό» λέει η Ρίτα.
«Πάλι έτσι θα το περάσω το καλοκαίρι! Σαν κατάδικος! Στα κάτεργα! Να σουλουπώνω το διδακτορικό, να ετοιμάζω την παρουσίαση, να γράφω επιστημονικά άρθρα, να τρώω απορρίψεις απο εκδοτικούς, να πηγαίνω γυμναστήριο ψυχαναγκαστικά παρότι βαριέμαι, να μην έχω λεφτά να πάω διακοπές και να σπαταλάω ώρες και χρήμα στα σαπιοκάραβα της Σάμου, για να φτάνω τελικά στο νησί και να μην κάνω και τίποτα με τον καλό μου, γιατί θα περναει το χρόνο του ή με πελάτες ή με φιλους του!
«Τα σαπιοκάραβα της Σκωτία εννοείς;» λέει εκείνος «γιατί μου είχες τάξει να έρθεις Εδιμβούργο»!
«Ρε Τζέιμς, δε μας φτάνουν οι ρεαλιστικοί,
θα μας κάνουν παράπονα και οι φανταστικοί φίλοι τώρα; Ποια Σκωτία; Έχω εγώ λεφτά να έρθω Σκωτία; Εμείς θα τα λέμε στον
ύπνο μου, είναι πιο οικονομικό. Άσε που η ζωή στα όνειρα είναι σαφώς καλύτερη»!
Όταν όλα πηγαίνουν τόσο χάλια, όπως τώρα, σκέφτομαι οτι βλέπω εναν εφιάλτη όλη μέρα, και μόλις πέσω για ύπνο, θα ξυπνήσω από αυτόν. Ισως γι΄ αυτό να νυστάζω διαρκώς. Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον εφιάλτη. Θέλω να πάω για ύπνο και να ξυπνήσω στο σκωτσέζικο ύπαιθρου. Ο Τζέιμς και να μου
δείχνει τον Φούρνο που δούλευε κάποτε και γκλασάριζε γλυκά. Να μου αφιερώνει χρόνο και να μη με πρήζει με τους φίλους ή τους πελάτες του...
