The disappearance of Eleanor Rigby: His -Hers

12 Σεπτεμβρίου στην Αμερική. Εδώ πότε;

Αλλαγή κλειδαριάς

καμιά φορά δεν ακούω τι λες- μ' αρέσει ο τρόπος που μουρμουράς
όμως -από το ύφος καταλαβαίνω
ακόμα μ΄αγαπάς

με κοιτάς μ΄αυτά τα μάτια όλο χαμόγελα
κι έχεις το χέρι πίσω μου σαν δικλίδα ασφαλείας
"δε με χάνεις" θέλω να σου πω, μα με έχεις ήδη χάσει μια φορά, οπότε
έχεις τα δίκια σου κι εσύ να ανησυχείς
μα και άδικα πολλά
(πώς ήθελες να κάτσω με τόσα λόγια
όλο πάγο και λεμόνι, όλο πίκρα κι όλο χιόνι);

Και να ΄μαστε πάλι εδώ, εσύ κι εγώ,
να μου μιλάς για μουσικές και να κάνουμε σχέδια για νέα καλοκαίρια
που θα μοιάζουν στα παλιά, κι ας είναι φθινόπωρο πια
-εδώ κάποτε κάναμε τον Φλεβάρη να ανθίσει, τι να μας σκιάξει ο Σεπτέμβρης ο δειλός;-
και μου έλεγες "να πάμε ξανά στο εξοχικό", και σου έλεγα "να κοιμηθούμε πάλι στο ξέφωτο"
και με κοίταζες όπως παλιά κι ας είμαστε άλλοι πια
έμπαινες και τα έβλεπες όλα -αφού ποτέ δεν σου πήρα πίσω τα κλειδιά.

Αποχαιρετιζόμαστε- αγκαλιά, μάγουλο φιλί,
με σηκώνεις ψηλά, τα πόδια μου δεν πατάνε στη γη
(μη κάνεις σαν να είσαι ευτυχισμένος όταν με βλέπεις,
εσύ το διάλεξες να μην είμαστε έτσι,
-τόσο κοντά, τόσο στενά, τόσο πολύ, τόσο μαζί-
και αντί να έχουμε ένα σπίτι, δύο παιδιά και τρεις γάτες
μια ζωή ενωμένη αντί σπασμένη στα δυο
-η καλύτερη σου φίλη εγώ, η μεγάλη μου απάτη εσύ-
ζούμε με άλλους που δε μας βλέπουν,
κι είμαστε μισοί.

Xαθήκαμε στις διαφορετικές άκρες του δρόμου
ενώ η τελευταία μέρα του καλοκαιριού έκαιγε τις πατούσες κάθε λογικής
στην ευφορική, καυτή άμμο της νοσταλγίας.

ΥΓ. Σε θέλω πίσω,
αλλιώς φέρε τα κλειδιά
ξυπόλητη στις φλόγες δεν πατάω
κι ας σ΄αγαπάω, θα αλλάξω κλειδαριά..

set me free...

Το μοναχικό γοβάκι, το μονόκλ, ο Τζέιμς κι εγώ

Με μια γόβα μες στην τσάντα, στην Γλυφάδα τριγυρνώ
μήπως βρω να την ταιριάξω με αξεσουάρ σωστό.
Το ταμείον είναι μείον, φουλ όμως τα μαγαζιά
από εμπόρευμα τρισάθλιο και αισθητική κακιά.

Μα δε βρήκα ούτε τσάντα, ούτε ζώνη, ούτε αγκράφα
τίποτα που να πηγαίνει, με την γόβα τη μονή
και το μόνο πια που μένει να ψωνίσω πριν γυρίσω
είν' το Monocle, που θέλει μια αδερφή- ψυχή.

Θέλω εδώ να εξηγήσω, πως εγώ και το Μονόκλ
δεν είμαστε συνηθισμένοι να βαδίζουμε μαζί
βρίσκω πρόκληση μεγάλη -να μην πω τρομακτικό-
ένα έντυπο life-style να κοστίζει τόσα ευρώ.

Τέλος πάντων, το αγοράζω, και στην τσάντα το πετώ
και μου κόβεται η μέση- δυο κιλά περιοδικό
τα μισά διαφημίσεις πανακρίβων ρολογίων
τα υπόλοιπα για χίπστερς πλούσιους με παπιγίον.

Μόλις μπαίνω στο αμάξι, το πετάω κάπου πλάι
τα παράθυρα ανοίγω- η ζέστη αποπνικτική,
κοιτάζω το εξώφυλλο, μα κάτι δεν μου πάει
η παρουσία του λογότυπου είναι ενοχλητική.

Φοβάμαι όπως οδηγώ και σε φανάρι στέκομαι,
κι αν χέρι απλώσει κάποιος απ' το παράθυρο;
κι αν κλέψει έτσι απλά το έκθετο Μονόκλ;
που είναι ο,τι ακριβότερο στο αμάξι κουβαλώ.

Και τότε σκέφτομαι γοργά, να το γυρίσω ανάποδα
κανείς δε θα ασχοληθεί με άλλο περιοδικό
μα ξαφνικά φωτίζομαι και λάμπω και τσιρίζω
"αχ, Τζέιμς, είναι απίστευτο, πώς βρέθηκες εδώ;"

Με μια γόβα έφυγα, στην τσάντα μου χωμένη
και γύρναγα ελαφρύτερη κατά δώδεκα ευρώ
μα διόλου δε με ένοιαζε κι ήμουν ευτυχισμένη
γιατί τον Μακαβόυ μου, είχα συνοδηγό!

PRADA παπούτσια φόραγε κι ένα χοντρό παλτό
ήτανε Μάιος εκεί με κρύο τσουχτερό
με κοίταγε ασπρόμαυρος, στην ομιχλώδη Αγγλία
κι έμοιαζε τόσο όμορφος σαν σε φωτογραφία.

Στο σπίτι όταν γύρισα, έβαλα ένα πότο
κι έκατσα με τον Τζέιμς παρέα να το πιω.
Την επομένη ο φίλος, μου έστειλε τα λεφτά
μα είχα ήδη αποζημιωθεί με όνειρα τρελά.

Ο Σεπτέμβρης δεν είναι πάντα μελαγχολικός (με ; ή . αναλόγως τη στιγμή)

... είπε το κορίτσι, που κάθε Σεπτέμβρη παίρνει τις βιταμίνες,

τα αντιοξειδωτικά και τα φυτικά αγχολυτικά, με τις χούφτες,

επειδή παθαίνει κατάθλιψη!

Και γιατί όχι, άλλωστε.

1. Ανοίγουν ξανά τα σχολεία. Οι μαμάδες χαίρονται, τα νήπια κλαίνε και οι νηπιαγωγοί παθαίνουν απανωτές νευρικές κρίσεις (δεν είναι να μας αδικείς, αργεί η προσαρμογή των νηπίων αλλά πού να δεις πώς αργεί η προσαρμογή των δασκάλων στο καινούριο χαρμάνι παιδιών, γονιών, συναδέλφων και καθημερινής τρέλας).

 

2. Σάμπως δε μας έφταναν τα προηγούμενα, τέλος Σεπτέμβρη παρουσιάζω και το Διδακτορικό- όπου στην επταμελή έχω έναν φανατικό θετικιστή (που ακούει τη λέξη "ανιμισμός" και βγάζει φλύκαταινες) κι έναν που μιλάει σαν διασταύρωση Βέλτσου με Μαρμαρινό (ποιες είναι οι πιθανότητες να  καταλάβω οτιδήποτε κι αν με ρωτήσει);

 

3. Έρχονται ταυτόχρονα για πληρωμή: το τηλέφωνο, η ασφάλεια του αυτοκινήτου, ο ΕΝΦΙΑ, η πιστωτική από τα εισιτήρια των διακοπών, η δόση του δανείου, μια βάφτιση κι έχω να περάσω και ΚΤΕΟ. Πώς να μην κλαίω;

 

4. Ο φίλος μου επέλεξε τελικά τη μαμά του (δλδ την περιουσία του) αντί για εμένα (θα τον αποκλήρωνε), και το σκατονήσι αντί για την Αθήνα για να ζήσει το υπολοιπο της ζωής του, οπότε είμεθα στην υπέροχη ηλικία των τριανταφεύγα, χωρίς καμία προοπτική για οικογένεια. Θαυμάσια!

 

5. Και θέλω να βγω απ' το σπίτι, να πνίξω τον πόνο μου στο ποτό, και δεν έχω μία! Και τη βγάζω να διαβάζω διδακτική μαθηματικών (ε, αφού εξαντλήσαμε τον αφηρημένο κόσμο της φυσικής, ας πάμε και στον παράλογο κόσμο των μαθηματικών- πραγματικά δεν ξέρω σε μια μονομαχία παράνοιας ποιοι είναι πραγματικά πιο τρελοί, οι μαθηματκοί ή οι φυσικοί).

 

 Μετά από αυτά, ας βρούμε μερικά θετικά στοιχεία να γραπωθούμε και να ζαχαρώσουμε το χάπι των φθινοπωρινων πανικών:

 

1. Φέτος, είμαι σε κοντινό σχολείο. Οπότε δε θα χαλάω 100 ευρώ -που δεν έχω- κάθε μήνα, σε εισιτήρια ΜΕΤΡΟ και βενζίνες.

2. Έτσι, θα μου μένουν 50 ευρώ (καθαρά) και θα μπορώ να πάω να πιω ένα ποτό, ακούγοντας τις indie παλαβές μουσικές των φίλων μου, που δεν έχουν πρόβλημα να μου παίζουν παραγγελίες με τα "δεν-τους-ξέρει-ούτε-η-μάνα-τους" συγκροτήματα που ακούω και τις μη χορευτικές μουσικές τους (στις οποίες εγώ πάντως χορεύω!), γιατί είναι γεμάτες νοσταλγικές φολκ μελωδίες και πασπαλισμένες με τρυφερό ηλεκτρισμό:

3. Θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποιες θεατρικές παραστάσεις στα Φεστιβάλ των Δήμων αυτές τις μέρες (αν και ομολογώ μόνο τον Φιλοκτήτη ψήνομαι να δω, άντε και τον Ιππόλυτο- για τον Θεμιστοκλή Πάνου, που έχω να τον δω χρόνια -και ο οποίος, παρεμπιπτόντως, κάποτε έγραψε και μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων, στις εκδόσεις Ροδακιό).

 

4. Εμφανίζεται κι η Μποφίλιου στο Γκάζι, 2 Σεπτεμβρίου. Ελληνικά δεν ακούω. Αλλά και μόνο για τον στίχο "είναι αμάξια οι μόνοι/ και οι σχέσεις τροχαία", αξίζει να πας.

 

 

(Με το κορυφαίο σχόλιο από κάτω, στη ροή σχολίων στο youtube:

"αφιερωμένο στο wifi του γείτονα"- χα χα)

[Εν τω μεταξύ, καιρό τώρα αναρωτιέμαι, τι μου θυμίζει το παραπάνω κομμάτι, και νομίζω ότι είναι κάτι ανάμεσα Tindersticks (βλ. Jism)

και το θέμα του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, των Kronos Quartet]

 

5. The disappearance of Eleanor Rigby

Αφού το περιμένω από τον περασμένο Σεπτέμβρη, αφού πήρε κάκιστες κριτικές στο Φεστιβάλ του Τορόντο, αφού οι δύο ταινίες (η "εκδοχή της" και η "εκδοχή του") έγιναν μια, αφού μας έπρηξαν ότι ο ΜακΑβόυ και η Τσαστέιν δεν έχουν χημεία (στο τρέιλερ το ανάποδο φαίνεται), τελικά αποφάσισαν να ανοίξει "η εξαφάνιση της Έλενορ Ρίγκμπι" στις Αμερικάνικες αίθουσες φέτος τον Σεπτέμβρη και να δούμε έναν εύθραυστο ΜακΑβόυ (μετά από το γουρούνι του Filth, τον ψυχάκια του Trance, τον κάγκουρα του Welcome to the punch και τον απαισιόδοξο προφέσορα στα Χ-ΜΕΝ). 

 Τζέιμς, ζούμε, για να σε δούμε!

(Το πόσο εύκολα μπορώ να ρίξω το επίπεδο, είναι φοβερό)

 

Εργαλεία Windows Office σε συσκευή με android (ω, Γολγοθάς)

Έστω Χ, πρόσωπο που έχει ένα λαπτοπ με windows, ένα κινητό με iOS και ένα τάμπλετ με android. Πόσες είναι οι πιθανότητες ο/η Χ να φτιάξει ένα αρχείο ppt σε windows που να το παίζει συσκευή με android ή iOS. Θα σας πω εγώ: λίγες!

Αν δεν πληρώσεις να βάλεις το κανονικό ρημαδο-office, τότε πρέπει να κάνεις διάφορες περιφερειακές κουλαμάρες όπως:

1. Κατεβάζεις μια εφαρμογή που διαβάζει pptx, αλλά σε άλλη μορφή (?)

2. Πας στο λαπτοπ και κατεβάζεις στα windows το πρόγραμμα που μετατρέπει τα pptx στο άλλο φορμάτ

ή

3. Κάνεις το pptx -βίντεο, όποτε στο παίζει ένα απλό πρόγραμμα αναπαραγωγής βίντεο.

4. Ή κατεβάζεις άλλη εφαρμογή, που σε αφήνει να αναπαράγεις το pptx σα-να-είσαι-σε-windows (δλδ βγάζει βελάκια κίνησης κλπ, κλπ)

Με λίγα λόγια, ο/η Χ, που έχει τρεις διαφορετικές συσκευές με τρία διαφορετικά λογισμικά,  αποδεικνύεται πανηγυρικά ανίδεος/η από τεχνολογία και τις προσωπικές ανάγκες του/της. Διότι αν θες, φίλε μου, κυρίως χρήση office γιατί δεν παίρνεις κατευθείαν τάμπλετ με windows; Θα μου πεις, πού να φανταστεί ο/η Χ, ό,τι θα θέλει να πάρει μαζί την παρουσίαση στις διακοπές, να την πειράζει, να την προβάρει κλπ, χωρίς όμως να κουβαλά όλο το λαπτοπ. Και άρα θα πρέπει να την αναπαράγει μέσω κινητού ή τάμπλετ, και σε κανένα δε θα έβλεπε φως;

Με αυτά και με εκείνα, προτείνουμε στον/στην Χ, ή να πληρώσει το office για android να κάνει δουλειά, ή να πάρει μαζί  πολλές ταινίες -που αναπαράγονται ωραιότατα με το BSplayer για android-,  και πολλά βιβλία ή συγγράμματα σε pdf -που ανοίγουν επίσης τέλεια με το Adobe reader για android-, και ας ξεχάσει για λίγο το word (διότι μπορεί το εξαιρετικό Kingsoft Office, να έχει όλα τα εργαλεία του word, αλλά δεν εμφανίζει δυνατότητα τόνου. Οπότε, μπορείς μεν να γράψεις- διορθώσεις, αλλά μετά πρέπει να διορθώνεις τα διορθωμένα)!

Ή, μπορεί να βρει έναν τέτοιο, να του φορτώσει το android και να το πει: "κάνε το να δουλέψει"!!!
Εγώ αυτό θα έκανα.

έλα, Χιού, μπορείς!

Είναι μέσα Αυγούστου και η ζωή είναι ωραία

Στην παρέα μου, είμαστε μία και μία στα ζητήματα υγείας. Έχουμε, ό,τι θέλετε: Χασιμότο, Λύκο, Καρκίνο, Μεσογειακή Αναιμία, Διαβήτη. Έχουμε προσωπική εμπειρία σε πληθώρα επεμβάσεων: από αφαιρέσεις "ελιών" και ρήξεις χολής, ως υστερεκτομές, μαστεκτομές,  αφαιρέσεις κήλης στη σπονδυλική στήλη, λέιζερ σε οπτικά νεύρα κ.α. Επίσης έχουμε δοκιμάσει θεραπείες για υπογονιμότητα, για διάφορα ψυχοσωματικά -τριχοφάγους κλπ-, για μυοσκελετικά -αυχενικά, ημικρανίες, ιλίγγους, πόνους αρθρώσεων. Και φυσικά, για να αντέξουμε όλα τα παραπάνω, έχουμε δοκιμάσει όλες τις σχολές ψυχολογίας και έναν-δυο τους δόκτορες ψυχιατρικής.

Η πικρή αλήθεια είναι, ότι νεώτερη και "υγιέστερη" ήμουν πολύ πιο καταθλιπτική και απαισιόδοξη, απ' ό,τι είμαι τώρα. Ονειρευόμουν συνέχεια ιδανικές αυτοκτονίες κι όπως άλλες οργάνωναν τον γάμο τους, εγώ οργάνωνα ονειρικές κηδείες, για εμένα. Μου είχε διαφύγει η μικρή λεπτομέρεια, ότι δε θα ήμουν εκεί να τη χαρώ, αλλά συνέχιζα να οργανώνω την κηδεία μου απτόητη: σαν ένα θεματικό πάρτι που θα το χαίρονταν οι φίλοι μου.

Είναι πολύ εύκολο να θεωρεις οτι ο θάνατος δεν είναι και πολύ ασχημος όταν είσαι είκοσι, δεν ξέρεις ποιο το νόημα της ζωής και  επίσης όσοι έχουν φυγει απο τη ζωή έχουν περάσει τα 80 κι έχουν βασανιστεί από ασθένειες- επομένως, κατά κάποια έννοια, έχουν "λυτρωθεί".

Όταν φτάσεις τα 30 κι αρχίσεις να χάνεις ανθρώπους όμως, από αυτοκτονίες, από ατυχήματα ή ασθένειες, τότε σκέφτεσαι πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ είναι ο φίλος σου που αυτοκτόνησε, ο άλλος που δε φόραγε κράνος και εκείνος που δεν πήγαινε επί δέκα χρόνια στο γιατρό από φόβο μήπως του βρουν κάτι κακό. Είναι ηλίθιοι γιατί η ζωή είναι ωραία.

Ακόμα και στη Γάζα η ζωή είναι ωραία -όσο μένεις ζωντανός, τουλάχιστον.

Ακόμα και στην οικονομική κρίση η ζωή είναι ωραία- όσο μένεις ζωντανός, επίσης.

Ακόμα κι αν έχεις διαγνωστεί με καρκίνο για δεύτερη φορά στη ζωή σου, αν έχεις υποστεί μαστεκτομή, αν θα σε τσακίσουν οι χημειοθεραπείες, αν δεν μπορεί να σου υπογράψει κανείς μέχρι πότε θα ζήσεις- όσο μένεις ζωντανός,η ζωή είναι ωραία.

Η ζωή είναι ωραία αν θες να ζήσεις και δε θες να πεθάνεις.

Αν θες να πεθάνεις, με ασθένειες ή χωρίς, σέρνεσαι σε μια απραξία και πεθαίνεις απο βαρεμάρα τελικά. Σκοτώνεις το χρόνο αλλά ταυτόχρονα σε σκοτώνει κι αυτός.

Σήμερα, Δεκαπενταύγουστος και μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας, τιμάται η Κοίμησις της Θεοτόκου. 

Είμαστε ένας λαός που γιορτάζουμε το σκοτάδι, αναμένοντας πίσω του το Φως.

Ο ήλιος είναι ο καλύτερος γιατρός, εξατμίζει την κατάθλιψη. 

Δεν περίμενα ποτέ οτι θα το έλεγα αυτό, αλλά Θεέ μου, 

σε όποια γλώσσα, σε όποια χώρα, σε όποιον ουρανό,

ευχαριστώ που μας άφησες και αυτό το καλοκαίρι

να το περάσουμε όλες μαζί (σε άλλα σπίτια, με άλλες αγάπες, με άλλα φάρμακα στο αίμα)

αλλά στην ίδια ωραία ζωή!

Στο βαριετέ της επιστήμης

Πριν λίγο καιρό, μπλέχτηκα με μια επιστημονική ομάδα, που προσπαθούσαν να γράψουν ένα θεατρικό βασισμένο σε επιστημονικές ιδέες. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα όταν διάβασα το πρωτόλειο ήταν πως όλα τα κορίτσια είχαν ρόλο ηλιθίας. Όλες ρωτούσαν, σαν στερεότυπο ξανθιάς με την τσίχλα (βλ Ιωαννίδου σε ελληνική ταινία) «και πώς γίνεται αυτοοοοό» ή αναφωνούσαν «ω, μα είναι δυνατοοοοοόν»;  

Υποτίθεται ότι εγώ μπήκα στην ομάδα για να "κοινωνήσουμε" την επιστήμη, με έναν τρόπο που θα υπερκεράσει γνωστικά εμπόδια και στερεότυπα. Ένα τέτοιο είναι ότι τα κορίτσια δεν κάνουν για Φυσικές Επιστήμες. Ένα άλλο, ότι τα παιδιά δεν έχουν επαρκώς ανεπτυγμένη νόηση ως τα 18 (!) και δεν καταλαβαίνουν δύσκολες έννοιες. Και στις δυο περιπτώσεις φταίει ο τρόπος που παρέχουμε την επιστημονική γνώση. Οι γυναίκες και τα παιδιά θέλουν απλά και λίγη χρυσόσκονη μαζί με τα κυκλώματα και τα πηνία, που τσαμπουνάς. Με λίγα λόγια, δεν φταίνε αυτά που δεν καταλαβαίνουν, φταίει ο τρόπος που είναι γραμμένα τα επιστημονικά βιβλία -κείμενα χωρίς αφηγηματικότητα και με παντελή έλλειψη ανθρωπίνων σχέσεων, που δεν σε κινητοποιεί να ενδιαφερθείς και να μάθεις (βλ. η μάθηση είναι μια ενεργητική διαδικασία οικοδόμησης γνώσεων από το υποκείμενο, η γνώση δεν παρέχεται με κάποιον τρόπο, τα βιβλία παρέχουν λέξεις και δεδομένα, δεν παρέχουν πληροφορία και γνώση, η γνώση δημιουργείται όταν το υποκείμενο ενδιαφερθεί προσωπικά κι αρχίσει να ερμηνεύει και να σκέφτεται πάνω σε όσα διαβάζει, οικοδομώντας έννοιες και ιδέες, υλικό δηλαδή σκέψης και δράσης).

Πάμε λοιπόν να κάνουμε εκλαϊκευμένη επιστήμη, και πέφτουμε σε διάφορους σκόπελους:

Α: στον συμμετέχοντα στο έργο, επιστήμονα, που δεν τον ενδιαφέρει κανείς να μάθει, όσο να τον μάθουν. Το δικό του κίνητρο είναι η δόξα! Ήθελε να μπει στην ομάδα και να δείξει μια εικόνα επιστήμονα "που είναι cool". Ο τύπος έγραψε ένα καλογυαλισμένο, επιστημονικά σωστό αλλά επίσης πυκνό κείμενο, γεμάτο όρους που θεωρούσε αυτονόητους και δεν τους επεξηγούσε, στριμώχνοντας θεωρίες που απλώς ανέφερε νομίζοντας ότι το να ξέρεις ονομαστικά μια θεωρία ταυτόχρονα σημαίνει ότι καταλαβαίνεις τι λέει. 

Β: στον απόλυτο geek μετά-διδακτορικό, που είναι μεν αδιανόητα ιδιοφυής αλλά εκτός από Κουασιμόνδος έχει άρθρωση τραγική και υποκριτική τραγικότερη (και με το "τραγικός" δεν εννοώ ότι μπορεί να παίξει στην Επίδαυρο).

Γ: στον άλλο, που είναι εκπληκτικός στην εκλαΐκευση και στην υποκριτική, αλλά έχει ένα αυτοσχεδιαστικό στυλ stand-up comedy και αδύνατον να σου δώσει σωστή ατάκα (μένεις με ένα μόνιμο άγχος "εγώ πότε μιλάω; τι λέει; πού βρίσκεται στο κείμενο τώρα"; Δεν υπολογίζει την ομάδα αλλά να αποκτήσει "κοινό", για την πάρτη του.

Δ: τον ψαγμένο συνάδελφο, που έχει μπερδέψει το καλλιτεχνικό δίδυμο (που ήμαστε), με το ζευγάρι (δεν είμαστε) και σε φέρνει σε δύσκολη θέση σε διάφορες στιγμές. 

Ε. Και, για να περιαυτολογήσω, την έρ΄μη διδακτικάριο των ΦΕ, που προσπαθεί να εξηγήσει διαρκώς, ότι δεν βρισκόμαστε εκεί για να γίνουμε διάσημοι (αγαπητέ Α), για να σου κάνουμε λογοθεραπεία (αγαπητέ Β), για να κάνεις το ψώνιο σου (αγαπητέ Γ), για να βγάλεις γκόμενα (αγαπητέ Δ) και, προφανώς, όχι για να κάνεις μάθεις διδακτική σε ανθρώπους που δε θέλουν να ακούσουν (αγαπητή Ε).

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως η βλακεία και ο ναρκισσισμός δεν είναι προνόμιο των ξανθιών, ούτε των καλλιτεχνών. Υπάρχει πολύ πιο ναρκισσιστικό σινάφι, που είναι και πιο επικίνδυνο, γιατί κρύβει τη ματαιοδοξία του με επικαλύψεις σοβαροφάνειας και ειδημοσύνης. Είναι όλοι εκείνοι οι Δόκτορες που το παίζουν αυθεντίες -επί παντώς επιστητού!- ξεχνώντας ότι διδακτορικό είναι η εξειδίκευση σε ένα πολύ μικρό κομμάτι επιστήμης και -επιπλέον- ότι η επιστήμη δεν έχει βεβαιότητες. Δεν είμαστε οι σωτήρες του έθνους (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό το αλαζονικό παραλήρημα, που μονίμως νομίζω οτι μπορώ να βοηθήσω όλο τον κόσμο να εμβαθύνει και να ψάξει την ουσία των πραγμάτων). 

Ρώτησες τον κόσμο αν θέλει να μάθει, κυρία μου; 

Ρώτησες αν θέλει να βγει από την ευκολία και το βόλεμά του;

Αν θέλει να βρίσκεται διαρκώς σε διλήμματα στην καθημερινότητά του, να κάθεται σαν κι εσένα πάνω απο το νεροχύτη με το νεκταρίνι στο χέρι για ένα λεπτό, και να μην ξέρει τι είναι οικολογικότερο να κάνει: να το καθαρίσει πάνω σε δυο-τρία κομμάτι ρολό κουζίνας ή σε πιάτο (κατανάλωση χαρτιού VS κατανάλωση νερού κι απορρυπαντικού);

Το προσωπικό μου ηθικό δίδαγμα ήταν ότι η διδακτική επιστήμης και η εκλαΐκευση επιστήμης είναι δυο διαφορετικά πράγματα, με δύο ξεκάθαρα διαφορετικούς στόχους: η διδακτική θέλει ο απέναντι να μάθει, να αποκτήσει κριτική ικανότητα και πολυσύνθετη σκέψη. Η εκλαΐκευση θέλει ο άλλος να νομίζει ότι έμαθε, να δημιουργήσει ημιμαθείς καταναλωτές που γενικεύουν εύκολα, θεωρώντας ό,τι επιστημονικό αυταπόδεικτα καλό. H πρώτη απαιτεί ενεργητική συμμετοχή του απέναντι, στη δεύτερη αρκεί ένας παθητικός θεατή, που χαμογελάει με τα αστεία της επιστήμης, θαυμάζει τα καλά της, κι ας μην ξέρει πώς λειτουργεί το ένα ή το άλλο.

Με λίγα λόγια, η εκλαΐκευση της επιστήμης, είναι ένα μέσο που βοηθά την εγκαθίδρυση μιας επιστημονικής μοναρχίας, που δε θα αμφισβητείται από κανέναν, αλλά γίνεται δεκτή σαν κάτι αυτονόητα καλό. Και ο τεχνολογικός καπιταλισμός καλπάζει. Η κοσμετολογία για τις γυναίκες και οι υπολογιστικές εφαρμογές για τους άνδρες, είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα ότι κανείς δε θέλει να ξέρεις πραγματικά τι προσφέρει το πόσιμο κολλαγόνο ή το καινούριο γκατζετάκι. Τους αρκεί να ξέρεις ότι αφού είναι επιστημονικό προϊόν, σου κάνει σίγουρα καλό (α, ρε Fayerabend που σας χρειάζεται...).

ΥΓ. Ο Α, έκανε μεγάλη κι ένδοξη καριέρα μετά από τις παραστάσεις της ομάδας. Έγινε Λέκτορας στην αλλοδαπήν, έχει βγάλει βιβλία εκλαΐκευσης επιστήμης -με ομολογουμένως, πολύ πιασάρικους τίτλους και ενδιαφέρον περιεχόμενο-, ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής και πρόσφατα άρχισε και τα παιδικά βιβλία (εδώ επιτρέψτε μου να τσιρίξω, διότι βρίσκω απαράδεκτη αρπαχτή το να κάνεις εκλαΐκευση και να την πασάρεις για εκπαίδευση). Βέβαια, εγώ έχω μείνει να γκρινιάζω, κι αυτός βγάζει 5.000 το μήνα καθαρά, οπότε, δε νομίζω να ιδρώσει το αφτί του, να κάτσει να εμβαθύνει...

Το διάβασμα των διακοπών

Μετά από τέσσερα χρόνια, για πρώτη φορά

το διάβασμα δεν ήταν επιστημονικό!

Δεν τα πρόλαβα κι αυτά όλα βέβαια, τρεις βδομάδες όλες κι όλες έλειψα.

1. Τον περισσότερο χρόνο μου τον πήρε ο Θαφόν που γράφει θεϊκά. Μετά από καιρό με απορρόφησε τελείως μια αφήγηση (αν και έχει ζητήματα με την οικονομία του λόγου, ήθελε καμιά διακοσαριά σελιδούλες κόψιμο η πλοκή- όμως μου είπαν ότι το συγκεκριμένο είναι κάπως "φλύαρο", στα άλλα δυο της τριλογίας του, δεν "ξεχειλώνει").

2. Ο Καλβινο είναι έρωτας μεγάλος και μοναδικός ξεναγός στη φαντασία (πιο πολύ ταξίδεψα διαβάζοντάς τον, παρά ρεαλιστικά, κι ας ήμουν όλη την ώρα σε θάλασσες και αμμουδιές). "Ο διχοτομημένος Υποκόμης" του, καθώς και "ο αναρριχώμενος Βαρώνος", ήταν απολαυστικά.

3. Η Βαν Ντάουζεν τα έλεγε καλά, σε ένα βιβλίο που φιλοσοφεί την ύπαρξη και προσπαθεί να κάνει να λειτουργήσουν ταυτόχρονα το συναίσθημα και η λογική, συμπληρωματικά κι όχι ανταγωνιστικά.

Ωραίο βιβλίο, άξιζε τα λεφτά του, πραγματικά.

Καμία σχέση με πιασάρικα τερτίπια μεταφυσικής αισιοδοξίας ("σκέψου θετικά και θα έλξεις το θετικό"), χωρίς εικόνες ενός σύμπαντος που, άλλη δουλειά δεν έχει να κάνει, από το να συνωμοτεί για να σου κάνει τα χατίρια. Οδηγός αισιοδοξίας, μέσα από την αποδοχή ότι δε γίνεται να είσαι διαρκώς καλά κι αισιόδοξος.

4. Ο Ντανίλο Κις δε με άγγιξε ιδιαίτερα (παραήταν πολιτικό βιβλίο για τα γούστα μου). Μου φαίνεται υπερβολή να αποκαλούν τον Κις "Μπόρχες των Βαλκανίων" -έχει ένα υπέροχο ύφος, φαντασία και σκέψη, αλλά Μπόρχες δεν είναι.

Και, οι Βαλκάνιοι, έχουν πολύ πηγμένο αίμα ακόμα πάνω τους, για να μπορέσουν να γράψουν προς τέρψη του αναγνώστη αντί προς στράτευσή του.

Το ομώνυμο διήγημα πάντως ("Η εγκυκλοπαίδεια των νεκρών" ), είναι κορυφαίο.

5. Ο Μήτσου μου αρέσει, όπως και ο Γκιμοσούλης. Ο καθένας γράφει με τον τρόπο του, και οι δύο έχουν τον τρόπο τους, να σε ρουφάνε μέσα οι λέξεις τους. Έχουν μια προσωπική ποιητικότητα- και με αυτό εννοώ αβίαστη εικονοπλασία, εκφραστική λιτότητα, αισθαντικότητα, μουσικότητα στις φράσεις και μια ευγένεια στο λόγο (που δεν ταυτίζεται με σεμνοτυφία). 

Καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά μιας και διαβάστηκαν στη σειρά, απλώς παρατήρησα πόσο σημαντικό είναι ο άλλος να ξέρει να γράφει, να "το 'χει". Να διαβάζεις για πράγματα που δε σε ενδιαφέρουν (π.χ το "Αηδόνι..."), αλλά να μην μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα, γιατί η ροή του λόγου σε βυθίζει. 

Τα διηγήματα του Μήτσου ήταν συγκινητικά. Δεν εννοώ "μελό", είχαν μεγάλη γκάμα συναισθημάτων και συχνά πολύ χιούμορ (και μαύρο και κανονικό). Ωραία.

Δε θα είμαι τόσο καλή με τον Κατσουλάρη. Πριν λίγα χρόνια, έχοντας ξεμείνει από βιβλία καλοκαίρι σε νησί, σε τουριστικό βιβλιοπωλείο πέτυχα τον "Αντίπαλο". Το πήρα στην τύχη  και το βρήκα εξαιρετικό. Αυτή η αφήγηση του σε δεύτερο πρόσωπο, υποβλητική, εθιστική. Ενθουσιασμένη διάβασα το ντεμπούτο του και μετά αγόρασα το τελευταίο του -το οποίο εκθείαζαν οι κριτικές πέρσι και οι διαφημίσεις του ήταν παντού.  Οι προσδοκίες δεν καλύφθηκαν. Πολύ χυμένο μελάνι και πολλή διαφήμιση για το τίποτα. Κρίμα...