Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Ινδιάννα Διδάκτωρ

Πάντα, κάπου είναι καλοκαίρι (και πάντα, κάπου χειμώνας)
Θα έχεις στρες και θα χάσεις τα λόγια σου στην παρουσίαση στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα.
Θα κάνεις μια παύση και θα μονολογήσεις "αρχίσαμε..."
και μετά θα σκεφτείς "το 'χω, μπορώ, πάμε, δυνατά"!
Και θα τους τα πεις- όπως τα ξέρεις, όπως τα κατάλαβες, όπως τα έζησες, όπως θες να τα δουν -τέλος πάντων.

Η 7μελής σου θα μοιάζει σαν μικρογραφία της ακαδημαϊκής κοινότητας
(θα υπάρχει ένας που ψάχνεται για αλλαγές
και δύο που τις θέλουν αλλά δεν είναι σίγουροι οτι εφαρμόζονται
ένας άσχετος που θα τα βρίσκει όλα καλά, γιατί δεν καταλαβαίνει και πολλά
κι ένας γραφικός- που θα σου κάνει σχόλια γεμάτα εμπάθεια, γιατί καταλάθος συμπεριέλαβες στη βιβλιογραφία συνάδελφο με τον οποίο είναι στα μαχαίρια!-
και φυσικά θα υπάρχει ένας ανταγωνιστικός -που θα έχει βγάλει φλύκταινες όσο σε επαινούν
και θα κάνει μόνο μια ερώτηση κι αυτή για να σε ταπεινώσει
(δε θα τα καταφέρει αλλά θα στενοχωρηθείς)
κι ο Μεγάλος, θα αγωνιά μαζί σου,
για το καμίνι των ερωτήσεων που σε τσουρουφλίζει
αλλά δε θα μπορεί να κάνει κάτι για να σε σώσει
"γιατί αυτό είναι το τυπικό "καψόνι" για να γίνεις δεκτός στον ακαδημαϊκό κόσμο")

Όπως είπε κι ένας φίλος "μια ώρα βασανιστήριο, για πάντα Διδάκτορας"!

Ομολογώ ότι ακόμα δεν το έχω χαρεί- εννοώ όλα μου φαίνονται πιο περίπλοκα και δύσκολα πια.
Μια χαρά ήταν ο κόσμος με τις βεβαιότητες και τις απλοϊκές μου σκέψεις παλιά,
για καλό άραγε μπήκα σε όλη αυτη τη διαδικασία κι έμαθα να σκέφτομαι αλλιώς,
τόσο περιπλοκά και "σφαιρικά";
Για καλό πια, θα έχω αγχος για τα πάντα, γιατί για όλα υπάρχουν υπέρ και κατά, οφέλη και ζημιές και μονίμως θα αισθάνομαι πως δεν θα είμαι επαρκής, γιατί είναι αδύνατον να είσαι επαρκής σε ένα κόσμο που σου ζητά ταυτόχρονα τόσα πολλά και διαφορετικά;

Σε όποιον με ρωτάει λέω πόσο χαρούμενη είμαι, αλλά στην πραγματικότητα (και μη με ρωτησεις πάλι τι είναι η "πραγματικότητα", είναι αυτό που ζούμε και ερμηνευουμε ως πραγματικό, ο καθένας μας), θέλω να χωθώ κάτω από το πάπλωμα, να κλάψω με την ησυχία μου.
Να κλάψω από συγκίνηση για όσα έζησα και έμαθα, για το πόσο καλά μου φέρθηκαν άνθρωποι και πόσο κομπλεξικά άλλοι, για τις ευκαιρίες να γίνω δημιουργική ή τους επαγγελματικούς δρόμους που άνοιξαν, και φυσικά, γιατί το τέλος κάθε πράγματος μπορεί να είναι μια άρχη άλλων πραγμάτων, αλλά συνεχίζει να είναι ένα τέλος.
Θέλω να μπω κάτω από το πάπλωμα και να κλάψω, γιατί το τέλος του διδακτορικού είναι το τέλος μια σχέσης. Μαθητείας μεν, σχέσης δε. Είναι ένας χωρισμός. Και δεν θέλω να χωρίζω...